De Revisor. Jaargang 14

[p. 46]

Marcel Koopman

Afmonsteren

Wij hebben voet aan wal gezet
en achter ons de zee onschuldig
of er nooit een schip verging.
Vergeefs de aarde afgespeurd
of zij een rimpeling bewaarde.

Aan land gaan is geboren worden,
wolken hoog over de wieg
zijn huiven van kant waardoor
een hand zich soms uit
in een vogelmotief.

De vis sterft steevast in het water,
de wolk verregent in de zee,
vogel na vogel valt uiteen.

Voeten voeten neem ons mee!

Toegift

Midden in de herfst is het weer zomer:
hemdsmouwen eten op terrassen,
boomkruinen tonen beteuterd
hun kalende takken.

Zeist lijkt heel even op Siena
nou ja een beetje, en een oude dame
zeult protesterig haar volle tas
met kousen aan en in een wollen jas.

Schenk één keer in nog, ober,
zie bus 51 stralen als de zon.
O, als ik toch vergeten kon
dat ook de laatste kleuren worden uitgewist.

Treurig en zwetend ga ik naar mijn kamers,
wacht op de zachte hamer van de mist
en zoek tussen het gisten van de bladeren wat er niet is.