De Revisor. Jaargang 14

[p. 41]

Jan Kuijper

Klassieke zwarten

Prachtige blauwen lucht geeft ik een hand
volgens de regel. Niet volgens de mijne.
De zwarten die op het tapijt verschijnen
zijn te weldenkend: zij hebben verstand
van persoon en getal. Spring uit de band!
Het heeft geen zin. Ze zullen zich verfijnen
tot er niets overblijft dan weg te kwijnen
als een te donker staande kamerplant.

Spot er maar mee! Direct komt Nicolaas
ons boos en wild dopen tot over de oren
in zijn grote inktpot, wordt ons silhouet
voorgoed uit de kleurenruimte gezet.
Als bliksems staakt wij donderend geraas
over de koolpikravezwarte moren.

Hartspiegel

Door wijze raad, door kracht van medieijn
komen wij onverhoopt weer op de been.
Door bed en tafel, lijkbaar en grafsteen
worden wij wond, verwijlen wij bij pijn
en hoeven helemaal niet heel te zijn
en niet rechtop te staan en niet alleen.
Alleen of niet alleen, wij zijn ver heen
als dat geen kwestie is van groot en klein:

de twee komen niet op hetzelfde uit.
Alleen is heel, maar blijft voortdurend schrijnen,
tweeëenheden zullen van puur geluk
niet merken dat alleen wie uit een stuk
is, niet stuk is, maar stralend, bij 't verdwijnen
van rood, van wit en purper, als een bruid.