De Revisor. Jaargang 14

[p. 28]

Eric Ruygers

Memory

Lijsterbes, al in de snavel
van de lijster vastgehouden.
Zich al omdraaiend naar nu

dit toeval, glanzende knal
rode heden, ons toegewend.
Omhoog! ongelovige lijster

op een tak, al langer daar
dan het nu kan vasthouden.
Keert zich weer, raakt zoek

in die verder minderende
zee op tafel, onder je handen
zoekrakend, tot het overblijft

in haar onopstapelbare
eentje in full colour. Het heden
waart rond je vele neuzen.

Je draagt een schelp
naar het dressoir. Je oor
ertegen, hoor de hout
worm knagen, knagen
aan zijn houterige zee.

Houvast verliezende zee.
Waarover heen gebogen
nadenkende elleboog er op
gezet, terwijl de zee
ineenstortend in zee...

vergeten waarvoor gekomen?
Van vaak hebben horen
zeggen, de zee, op
hoge poten zingend, zee
als zaagsel in je oren.

[p. 29]

 

Iemand gooide een sneeuwbal

 

in de zee, de daaruit

 

groter wordende

 

 

 

ingekeerder dan ooit.

 

 

 

Ik hoor een golf achter me

 

overslaan. Intussen denk ik niet

 

eindelijk! denk ik niet

 

 

 

aan zee. De landbewoner

 

 

 

nadenkend over de werking

 

van zijn hersens, met mijn voeten

 

in deze plas

 

 

 

regenwater, hier

 

 

 

op de stoep, opstijgend.

 

Ik zou lachen kunnen, als iemand

 

of huilen, menende niet

 

 

 

te weten waarom.

 

 

 

Zoals een hond een stok van zee

 

tilt, zee van zich afschudt

 

tot geen zee meer over is

 

 

 

ben ik naar zee verlangend - niet

 

om het water, maar om haar

 

blijvend stokken, hot en haar.

 

 

 

Zoals je een onbeslapen bed

 

opmaakt, om de herinnering

 

wakker te houden, ren ik haar

 

 

 

in en uit: ben hier, ben daar.

 

En zij, in zich rustende waar:

 

ik was er toch altijd bij?

 

 

 

Rupsen, voorttrekkend over strand.

 

Ver zingende zon. Ademloze zee

 

meehijgend achter de heuvels.

 

 

 

Je zoekt er een uit, ziet hem in

 

je handpalm ineenkrimpen, als een

 

leesteken vechten om betekenis.

 

 

 

Zijn hun sporen voorbeschreven?

 

Zullen ze spoorloos verdwijnen in

 

een vleugje welklinkende wind?

 

 

 

Rupsen vinden meer vanzelf

 

vleugels die wij dromen moeten om

 

mee op te staan een dag. En zo

 

 

 

voort, ieder, hups de enkel

 

dicht bij de zandkorrel te horen

 

bloedeigen trekharmonica.