De Revisor. Jaargang 14

[p. 22]

C.L. van Minnen

Dit vlak bewandelen lijkt
een koude kunst: ondoorzichtig
veinst het louter bovenblad,
zelf drijvend en zonder weet
van de taaie stengels waardoor
gestaag een bloesem van onschuld
rotting zuigt uit de ondergrond.

Bij elke slag, op roerselen
een inbreuk die de lucht verraadt,
knarsen de dollen en doorvaart
de stalen bak een siddering.

Nu staande duwend, strekt en rekt
de jongen zich een boomlengte
en meer: de riem is hem ontvallen.

Toccata!

De plaag, dat is: teveel klein gegons en vlijt
in dezen, wolkt op vliesvleugels hemelwaarts,
en in hun midden al, die leven
blijft, zonder erg nog, absurd jaloerser.

Geen rust of matiging nu; geparfumeerd
verblijf in tuinen stoort de bevlogen jacht
voor zij, ten top gedreven, stilvalt.
Weefsel ontvlecht tot twee dunne draden

en telkens hoger wikkelt hun spanning hen
de ander om. Nog ijler beroeren was
geen raken meer - het langgehoopte:
kruiselings stuift het, de dans ontsprongen.

Wat rest, de reden, wij: nu je valt breekt ook
de dag in stukken, samen natuurgeweld
als van de zwermen, zelf bezocht met
één koningin en haar schijngestalten.