De Revisor. Jaargang 14

[p. 16]

Frans Budé

Grenswacht

Beland in vreemde talen
mild en stil de wind
van goed en erven

Wij staan op sterven -

geven aan elkander door
de rijk verspreide dagen
de afgeschreven wind. Moe

van zang en overdaden
verdorren onze gaven
praten wij daar in

op ingedaalde graven
losgelaten zin

*

Spoorloos. Niets bewaard
gevonden. Het hoofd ging
om, verstomde. Onbewaakt

het landbegin, de scherp
gekante tongen

Wij zijn gevraagd -

zien zijn bloed en schaamte
maken hier een aanblik los

Bij niet gestelde vragen:
het antwoord uit het bos

Misschien is hij
nu het licht een boog opzet
en gloeit in neerslaand gruis

misschien is hij
kwaad op de tongen van het vuur
de stapel met het zand verstikt

Misschien is hij
dat schroeiend gat, beticht
gezwicht, verraden

nu het duister groeit
misschien begraven
in de diepte van het gat

*

Het steilste noorden
Nog geen hand die
slijm kan vangen

Vis van lood
met kuit behangen
Nog geen vis die zint

Spoor van leven, licht-
begin, raakt in ons verstild

de loodverzwaarde stijgvis
de afgedaalde kim

*

Van plek naar plek het licht
steeds dunner, slijt hij
daar zijn weg

In zwarte tekens voor hem uit
het huis dat zwart en stevig
zich afbreekt in de nacht

Geen deur langszij
tenzij onzichtbaar

aanloopt op een verte

[p. 17]

 

Worden wij geroepen, gaan

 

voorgoed een afstand aan

 

 

 

De niet herkende luchten

 

de wijdte als een ruis

 

daartussen. Haarfijn

 

 

 

ogenblik. Het gras

 

te schuw om in te gaan

 

De hand die uitricht

 

 

 

bedekt het uitzicht -

 

nergens nog zo zwaar

 

 

 

*

 

 

 

In deze nacht het ruisen

 

van zijn haren, de losgewoelde

 

wortels, het hart van het moeras

 

 

 

We weten van zijn wimpers

 

de donkere hoorn in de mist

 

 

 

Een sneeuw van jaren, voorgoed

 

in zicht, zo tijdloos op ons in

 

 

 

*

 

 

 

De dichtstbijzijnde

 

schemer. Verte

 

waarin het sneeuwen gaat

 

 

 

Adem lijkt verstreken

 

Tot hier de vlekken

 

op het schemerpad

 

 

 

Niemand maakt zich los

 

loopt hem tegen

 

Alleen als hij

 

 

 

in water staat

 

van deze kant bekeken

 

drijft hij op een ijlte aan

 

 

 

Niemand houdt hem tegen

 

Die zijn tong uit-

 

steekt, koelt zijn afschuw

 

Het koele marmer in

 

 

 

Zijn er dan geen handen

 

steekt er dan niet één?

 

Lood verzwaart zijn slapen

 

 

 

Zolang hij daar niet uittreedt

 

zolang hij daar zich leent

 

 

 

*

 

 

 

Kan hij zeggen wie hij is?

 

Sluiers waar hij water hoorde

 

roeiers in een schemerland

 

 

 

Bij alles wat hij droomde

 

legt hij ons een schaduw af

 

Er blijft een komen

 

 

 

een man in riet ontsnapt

 

gewikt, gestrikt -

 

bewogen in een sloep gestapt

 

 

 

*

 

 

 

We drukken er zijn handen neer

 

vouwen leem uit op zijn slaap

 

Er is geen hoge hemel meer

 

 

 

geen voetspoor op het strand

 

Hoe hij in zichzelf schuift

 

bij aankomst in een schemer -

 

 

 

geen doorgang daar dan zand

 

 

 

*

 

 

 

Verborgen deze plek

 

onder het trage vallen

 

van een schemer. Gewag

 

 

 

van wind op aarde, afgenomen

 

kracht. Aangroei -

 

 

 

waas van wat herinnerd

 

opnieuw in aantocht is