De Revisor. Jaargang 14

[p. 26]

Frans Kuipers

Tôro, Herfst

Wat gebeurd is heet verleden.
Het had ooit plaats.
En op die plaats bevond zich
als op alle plaatsen, zeg maar
niemand die het zeggen kan,
maar stel je voor: een luchtkasteelpomp
altijd werkend, overal makend
dat het nu is. Nu.

Wat een mooie plaats voor het horloge
bij de polsslag bij de polsslag!

Wat een vreemde tijd
in de sleutel zijn ijzer vannacht!

In het huis van de waanzegger
staan de planten net zo.

Spotlicht van de zon
op wie het langst en het lichtst danst:
Goudpluis. Het stof.

Daar ligt ze dan:

de sleutel
die geen slot meer heeft.

Zij diende door iemand
bij het einde van de wereld
te worden teruggebracht.

Bergen. Bomen. Meer
waarover windvlagen trekken.
Zon in z'n goudmoeras gezonken.
Schemerlucht
door vijf kraaien bevlogen.
Er is maar een antwoord: stilte.

Twee dagen reizen.
Toen over de hobbelweg
het binnenland in:
Daarvoor gekomen.

Weet jij wat jouw sleutel behelst?

Deze drie: Hoe. Wat. Waarom.
En de stilte. Ook in de bibliotheek.

Wie, welke tobber of pluizer,
om zijn opgedrumd-zijn verbluft,
om zijn bloedstollende einde bedrukt,

wie, stakker of patser,
vorser in inborst of kosmos, bader
in zieleschijn, bidder in nood

of werkelijk dappere,
psalmen, hun lyriek: onbekookte hoogjodel
en jeremiades voorbij,

Welke stemhebber,
inkthand op z'n spinsel,
kan zweren: Ik niet.
Ik ben geen waanzegger.

[p. 27]

 

Een, dat was altijd al zo

 

dat zal altijd zo zijn,

 

is de rotzorger en broodsloof

 

die tinnef moet eten en bleek zien

 

 

 

en een rijdt op het paard Eeuwigwit

 

over de heuvels klipperdieklop

 

zijn jaspanden waaien.

 

 

 

Een mag de honing halen

 

zolang als zijn krulhaar duurt

 

en een, dat was altijd al zo

 

dat zal altijd zo zijn,

 

moet zijn pukkels in een hutje tellen

 

en nog scheel zien daarbij.

 

 

 

Maar dat is

 

oneerlijk zegt het goudeerlijke kuiken

 

en ziet boven haar donshoofd

 

de buizerd niet bidden.

 

 

 

X miljoen sterren

 

buigen zich over het ei van zelfs

 

de kleinste strontvlieg. Geen wonder

 

dat dan een pummel gemijterd

 

vanaf een bordes mag sommeren

 

en op zijn koude berg een sneeuweter zwijgt.

Gidsen noch wegwijzers. Maar wie goed
van de kaart raakt, vindt het wel

het einde van de wereld -

Wanneer, krop in je strot,
je blodejans handje gebald,

je eindelijk, eindelijk,
je droom aan z'n slaapkop herkent,

je sleutel aan z'n luchtkasteel -

Gidsen noch wegwijzers. Maar waar
je modderreis begint, daar is het.