De Revisor. Jaargang 13

[p. 48]

Joris Iven

Filtering

*

Had hij hier maar duizend ogen
achter beelden aan, wagens, palen,
betonnen banen, alle wazig
achter een vallend gordijn van regen.

De ring: net voor de stad ging de snelweg
omhoog, door andere overbrugd of
ondergraven, ellipsen en cirkels,
de achterlichten vóór de wagen:

enig richtpunt in grijze ruimte,
onzekerheid. Onder wielen het wegdek

dat passanten slaat. En in snelheid onbedreven:
geen prise de vue, lenzen dichtgelaten.

**

Hij vond hier nooit de weg, minder nog:
uitzicht (op waar we dachten dat we waren).
De stad, die lag in handbereik, in
miniatuur weliswaar; maar toch, net echt.

Ruimte deed zich fragmentarisch voor
aan het wijdopen oog dat verder ging;
stilstand hoeft niet twee keer bewaard.
Buiten echter, en verdwaald, tussen muren

ingesloten, glijden lijnen uit het oog
het oneindige gat van het uitzicht in.

Wat zag hij daar? Een evenwicht misschien,
waarin elke ziener de stad verloor.

[p. 49]

 

***

 

 

 

Geen voorbijganger die wilde weten

 

van dit spiedend ogenpaar (wat zit er

 

achter het registreren van houding,

 

glimlach, gebaar?). Zo werd de tijd gedood:

 

 

 

verblind, wandelend door dit labyrint.

 

En geen leven die dag leefde langer.

 

 

 

Geen personage dat levensgroot en

 

binnen sluitertijd het diafragma vult

 

(het licht werd gedoofd en in duisternis

 

wisten zij dat hij hier voorheen al was).

 

 

 

Aan de spieder niet een kans gegund, is er

 

geen bestaan dat iets tegen tijd vermag.

 

 

 

****

 

 

 

Het had gekund toen in die stad, werd

 

achteraf gezegd (voorbij de twijfel

 

het ontzag) vóór bouwmeesters door stegen trokken

 

en zij het verval buiten de huizen hielden.

 

 

 

Bij de binnenplaats bijvoorbeeld die

 

voor opslag diende, werd herinnerd,

 

de betrachting om meer in beeld te krijgen

 

dan door groothoeklens men zag, breder het uitzicht

 

 

 

dan wat toevallig in het focus lag.

 

Ruimte werd gezocht, met wanorde daarin

 

 

 

vertekend. De kijker die dwaalt als hij weleer.

 

Voor hem biedt verplaatsing geen uitweg meer.

 

 

 

*****

 

 

 

Het zicht op de straat gerasterd door

 

het vlechtwerk in de hor, vertroebeld

 

door doorzichtige vlekken die regen

 

aanhoudend aanbrengt op het raam.

 

 

 

Hij aan tafel met de ogen dicht, alle

 

zintuigen op smaak gericht. Alleen

 

denken deed hij nog in kaders, kleuren.

 

Op een schaal wordt de filtering ingesteld.

 

 

 

Zijn voorlaatste dag verloren. 's Ochtends

 

in mouwschorten worden de geuren

 

 

 

van het leven weggedweild, voor open ogen,

 

voor wie in zien elke zin verborgen ligt.