De Revisor. Jaargang 13

[p. 25]

Robert Anker

Stil

Zodat de zon ondergaat en dat is alles ooit geweest.
Is net iemand langs geweest, zijn hoofd meegenomen heeft.
Een rimpelloze zee, een spiegelglad voorhoofd, zo simpel.

Dat de wereld zich heeft voortgestuwd en uitgelopen
in deze rug in een schommelstoel bij een raam op zee.
Is dat een zeil ter grootte van een wimper. Is het weg.

Dus geen zon meer maar wel licht, zijn rug een silhouet.
Is het zeil toch omgevallen en de stoel is stilgezet.
Is er wind als een mens die het raam in een keer, open.

Marcel Koopman

Genesis

Ik schep een schip
onder een namaakhemel op een namaakzee
en ik beman de goede schuit
met thermoharders en met thermoplasten.

Kijk eens hoe aardig ze
net doen als hesen ze het zeil
ze zijn toch niet zo dom
te denken dat het hier kan waaien?

Nu schuift het bootje langs de rail
die schuil gaat onder pseudogolven,
leuk hè, net echt - maar ho!
daar valt het om, de thermoplasten
herhalen vruchteloos hun rukjes.

Ik zie het al, het is
een wieltje dat gesmeerd moet worden
zo, alle hens aan dek
en alles, alles is in orde.