De Revisor. Jaargang 13

Pieter Luykx

op het ogenblik, dat er staat:
herinneren, verlangen, aarzelen,
is het niet te zeggen, wat het is,
wekt het de indruk,
dat het altijd zo geweest is;

wanneer het zich beweegt,
is het opvallend, de manier,
waarop het schaduw veroorzaakt,
mooier vorm is er niet;

zoals warmte, die zich verplaatst,
maar tegelijk heeft het geen zin
er naar te vragen.

dat het nog is: het bij elkaar horen,
als in het landschap de toren,
de molen, de bomen, de bladeren,
die vallen,

het is met alles, zoals het gebeurt:
hoe de dagen veranderen, de nachten,
onze lichamen, die volgen,
maar het neemt het voortduren
niet weg, en zonder haast.