De Revisor. Jaargang 13

[p. 60]

Hans Faverey

Tegen het vergeten

Uit te kunnen vallen
tegen hetzelfde,

om niet:

is dat niet het voorrecht
dat een mens zich neemt,
zich toeëigent om te kunnen
vergeten dat hij zich herinnert
hoe een rode wouw verscheen

boven het tarwebos en hem
sloeg tot spitsmuis.

Zodra ik mijn ogen opsla
is het onzichtbare mij ontglipt
en begin ik te zien wat ik zie:
herinneringen aan wat ik zag

en ooit al zal zien. Door te zien
blijf ik mij herinneren;

hoop ik dat ik besta.

Vooral als ik naar haar kijk
wanneer zij zo haar hand door
haar haar haalt, haar elleboog
steunend op haar knie, en zij
iets tegen mij zegt.

[p. 61]

 

Waarom bleef zij niet waar zij is,

 

als zij niet hier is en liever daar

 

heen ging dan vereenzelvigd te zijn

 

met wat overblijft wanneer alles

 

 

 

is vernietigd: zich eenwaarts

 

 

 

ontvallend zoals zij is:

 

een bijna mooie mooie vrouw,

 

balancerend op de rand van zichzelf,

 

die mij wil wijsmaken dat zij bestaat,

 

omdat ik in haar armen lig

 

 

 

daarin ik nooit heb gelegen, noch

 

ooit zal liggen, hoe dan ook.

Een smalle hand, zo ooit,
bewaakt haar schaduw

tot het donker is.

De dolk in de vitrine
herbergt herinneringen
aan handen als werphout.

Een glazen oog treft zichzelf
midden in een zin: gestotter;
gehoest. O goudste horloge,
dat nu viel stil.

[p. 62]

 

Met twee benen tegelijk het raam

 

uit springen is vaak even moeilijk

 

als door beide ramen tegelijk

 

dezelfde kamer weer in

 

 

 

te springen. Tekortschieten

 

is minder verwerpelijk

 

 

 

dan zich te vergeten. Stralend

 

 

 

van afwezigheid trotseren

 

twintig rozen hun zichtbaarheid.

 

Onder de vloer hoor ik de rivier

 

ruisen die ik eigenlijk al lang

 

had zullen vergeten.

Met de andere kant van zijn bijl
zijn lood bewerkend, het plettend,
om te kunnen vergeten dat hij is

een kind des doods dat zijn net

wil verzwaren - Net zolang tot het
opeens zover is en de onverdwenene
in mijn kamer staat, mij in zich
opneemt; nog liegt of ik ben

en hoe. Zoals men wel vraagt
aan een visser die met niets terugkomt
waar of de vis is. En dat hij antwoordt,
zonder wrevel, zonder naijver:
de vis - die is in de zee.