De Revisor. Jaargang 13

Harmen Wind

Loch Ness

Steen door de spiegel, maar gespeeld:
de glasplaat trekt meteen weer dicht.
Scherven en splinters voegen zich
naadloos. De vijver is weer heel.

Intussen vindt het omen in een
glijvlucht heenkomen op de grond,
waar het ligt zoals ik het vond:
de zwerfkei die om tijd te winnen
voorgoed de geest gegeven heeft,
maar eventjes, een tel of zes,
als hij binnen het duister zweeft
van de legende, - in medias res -
verleden onvoltooid beleeft;
de oude waarheid van Loch Ness.