De Revisor. Jaargang 13

[p. 24]

Lloyd Haft
Zeven meditaties

voor Caecilia

Horen is beamen.
Als ik weet, als mijn ledematen zich kunnen vinden in,
hoe het klinkt. Als ik een duin beklim en omhoog kom,
op steeds wijkende klanken van het zo licht,
zo amper begane zand. Als dat er misschien
altijd al was en alleen wachtte,
dat ebben, dat wegvallen,
als ik hoor hoe mijn ledematen zich daar in zetten,
hoe dat is.

Adem is nood.
Ademen is noden, waar denk ik aan
als ik inadem?

Wat voor larve glipt stiekem mee
langs die draaiende stang, zoemende maatstok
van telkens even eigen ogenblik

die noodgeboren, nood gebleven
heel mijn ingewand doorklieft?

Overmacht is herbeginnen.

Ineens het onloochenbaar gestelde.
Eens voor al het knappen
van het lengende stroptouw
van eigen bedoeling.

Midden in ochtendmist
gaan twee kauwen zich te buiten
aan een brokkelende hondedrol.

Een aureool, een gloed van vanzelfsprekendheid
flakkert eromheen,
die fierheid, dat onpersoonlijke
misschien van alle vreugde.

De voorbijganger,
de oud-gehangene,
ziet het. En loopt door.

[p. 25]

 

Elk weten is gevangenis,

 

magische krijtkring

 

- schijn binnen, schaduw buiten -

 

 

 

die net zo lang stand houdt

 

tot er weer vanuit het niets een hinde

 

aanwezig blijkt, die nog zo schuchter

 

één hoef in het midden neerzet,

 

daarmee de straal doorbrekend

 

en voor eeuwig tekenend.

Ook een onbewoonbare stad
zal altijd groter worden, nooit kleiner.

Hoe moet ik de huizen slopen
waar ik nog nooit in woonde?
In welk straatje moet ik de beelden verlaten
die nog geen mens heeft thuisgebracht?

Niet alle herinnering is één, niet alle oude
gedachten zijn de jouwe.

Als de worm in je achtertuin
ook aan zee voorkwam
zou je je veel meer thuis voelen.

Soms even een doorbraak:
merel die tussen de scherven rommelt
als je net aan de zee denkt.

Leegte inzien is leegte vullen.

Een ruimte waardoor de wind waait
heeft al iets vernauwends, krijgt
gauw al zwaarte, naam.

Hoe minder belemmering
hoe meer de woordenwanhoop zelf wijst
op grens, op dood, op eindelijk blijven.