De Revisor. Jaargang 13

[p. 16]

Redbad Fokkema

De welgelegen bron

Eigen wil is water vreemd
als het ontsprongen aan
de bron stroomt, vergaat,
zich vruchteloos verdiept
in grond en lucht, waar het
van schrikt en droomt. Eind
is verlaging van begin in
kiezelgrint. Zo vastgelegd.

Landleven

Wie zijn zweet ziet vallen als een parel
in de voor bekleedt de aarde met fluweel
van graan, geeft voedsel aan het oog dat
even wordt bewogen. Schitterend gezicht.
Ideeën komen op, juwelen van gedachten, -
gelukkig zwijgen van vervlogen tijden.

De hoge wilgen bij Loosdrecht

Onzichtbaar maakt de nacht het water
naast het huis. Het raam waarin ik sta
kaatst licht, beperkt gezicht.

Als ruimte is beslotenheid zo
argeloos dat luiken open staan,
geen grendel toegeschoven is.

Voor uren rust van duisternis.
Als ik hoog de wilgen ruisen hoor
gaan de ramen dicht der eeuwigheid.