De Revisor. Jaargang 13

[p. 42]

C.L. van Minnen

Bij benadering

Er is hier niets teveel, en dat
in overvloed: gesteente, lucht,
tweeledig water. Willekeur
ging niet zo strikt bizar te werk
als de godvergeten stulpkracht
van dood spul in razernij

We dalen af - sneeuw ploft op sneeuw
- het bleke zwart in, maar daarboven
breekt de naald in twee en toont
het harde land als voor het eerst
zijn wezenlijker aangezicht.

Absoluut

Doorlopend in de toppen loopt
de wind vier populieren door;
4 richt zich op, 4 kwarten telt
opnieuw de populieren wind.

De nacht kan geen belofte zijn,
waarvan, dan van de kou zodra
elk ruisen ophoudt, naderhand.
Een lange rust verstomt ook dit.

Wit dat beklijft. Dat kleven blijft
en licht vangt of het niets is -
rondom in uitklinkend duister staan
de duizend dingen om van te zwijgen.

[p. 43]

Dekking

Wij. Tussen bomen en gebouwen,
al donker op verdampend blauw,
avond onder de brug - waterglas
om te bewaren. Geen huis te zien
waar het venster wordt meegeteld.

Omvangen lading die we zijn:
de dag van het onweer, en wolken
die snelvarend een tijding heten
van toch nog dit, als onderkomen
een kajuit van steen en hout.

16

Die dag vanachter brekend glas,
onbreekbaar zelf, uiteen in oog
en ogen aan de overkant;
als altijd losgesprongen uit
elk groter raam, een vlaag scherven.

Weer adem te zien, ten antwoord
gestuit en voor zijn beurt is hij
de kou te machtig: éen ster maar
licht op, een barst, fragmenten
smelten nu rakelings aaneen.