De Revisor. Jaargang 13

[p. 40]

Frans Budé

Wie begraaft de ruiter?

Wie valt er over
paard en ijzers

in de handen van de dood?
Wie haalt

zijn ogen leeg en veegt?
De lucht een leem,

trekt er zich een ruiter op

Gaandeweg uiteen.

Wie begraaft de ruiter,
bergt het steile haar?

Nog kamt zijn hand
de vlucht van paarden uit,

raakt zijn hiel het haar.

Stijgt hij op in lakens,
wakkert hij een taal

Een stem geleend, het bloed
gestegen,

vult hij er een leem.

Iemand die niemand kent

Slaapt zijn voet? Vertrokken
staat zijn hand nu daar

In eigen bloed de velden door,
tilt men hem naar leem.

[p. 41]

 

Stuift híj zo op?

 

Ontbied zijn spoor

 

 

 

Hij keert zich naar een steen,

 

zo vol wil hij nog worden,

 

 

 

zijn huid al bijna leem.

Veldman,

in treurnis tegen winddruk aan,
waant zich daar

een ruiter. Zweep
van huid en haar -

slaat hij er uiteen.

Blindelings. As
van witte paarden

Uitgeveegd in leem
Wit -

gepluimde paarden
Zijdelings bijeen.

De riem begraven, het stro
gevat. Roerloos houdt hij

aarde, daalt hij af. Niemand
houdt zijn haren, niemand

wendt zich af
Er staat een ongemak -

een wind van rook en haren.