De Revisor. Jaargang 13

[p. 30]

Willem van Toorn
In wit

1

Grens. Dan het land in stijgen uit de mist.
Toppen van piepschuim voorbij Berchtesgaden.
Schaamte als een sneeuw over de kaart tot
de oude namen ervan zijn gewist.

Blinde kaart. Plaatsen erop te raden.
Honderdmaal schrijven als je ze niet kent.
Wat ik hier doe. Zonder de namen
landschappen zoeken waar je nog in bent.

2

Zo hoog het oog reikt skiërs op de berg.
Bij bussen vol naar deze plek gereden,
met Arke Reizen, door betaalde dreven,
als kinderen luidruchtig zonder erg.

Opgetild naar de toppen in de nevel
zijn ze al kleiner dan de kleinste dwerg.
Waarna het ander reisplan met hen werkt:
geheimschrift door hun val in sneeuw geschreven.

Vogels doodstil erboven, ongemerkt,
om uit het ongeletterd schrift te lezen
wat hun korte aanwezigheid betekent.
Weer huiswaarts met de bussen. Laagland. Regen.

[p. 31]

3

‘In vrede rust Andreas Geisler, postbeambte’
in Brixen in het dal. Al vijftien jaar,
vermeldt de steen. Hij heeft het voor elkaar.
Zijn graf tegen de kerk, waardoor zijn kansen

ter opstanding verzekerd zijn tot aan
het grote blazen op de jongste dag.
‘Tot ziens’ heeft dus de steenhouwer gehakt.

Je ziet hem. Hoe hij dan weer dienen mag:
de hoge sneeuw door, op zijn rug de tas
boordevol brieven in een nieuwe taal.
Hij danst de bergen op. Licht is zijn last.

4

Te wit dit alles, vindt de kraai. Hij krast
bits tegen de kerstkaart die hem omringt.
Of zelfs geen kaart: leegte waarop zijn zwart
nu nog een stip is, maar begin
van schrift wordt bij de eerste vleugelslag.

Terwijl hij sprakeloos wil zijn, onvindbaar
voor het oog dat op hem wacht.
Buiten het beeld de buizerd in zijn kring.

5

Deze nacht was de bol weer omgekeerd
zodat het traag ging sneeuwen in het donker.
Als op de kast bij oma, waar hij stond in
de mooie kamer, als geheim beheerd.

Ochtend. Het dorp staat doodgewoon rechtop.
Barokke kerk en huisjes onder donzen
wit. Berg met twee wolken. Alles klopt.
Maar ik weet nu dat je ergens gevonden

moet kunnen worden achter het verbazend
secuur decor binnen het ronde glazen
heelal hier voor mijn oog. Ik zet je weer op
de kast, in toen, tussen de blauwe vazen.