De Revisor. Jaargang 13

[p. 18]

Harmen Wind
Het veld van eer

De voorste linie

Wie op dit veld kampeert
moet wel een held zijn
houden wij ons voor.

Weer witte bonen in tomatensaus
vandaag. Het klaart mooi op.
We zitten wat te kaarten.

De aanval is tot staan gebracht.
De voorste linie ingegraven
tot nader order. Schoppen acht!

Wij krijgers scheppen deze oorlog
niet. Wij worden onderscheiden
met een uniform.

Krachtiger dan de vlag
verbindt de overkant.
Al gaan wij onder zoden schuil,

gestanst in een metalen plaatje
op de borst raakt niemand weg.
De avond valt. Wij leven achteraf.

Wij hebben ons genesteld
in een winterbed. Tussen ons
gaat het water naar zee,

zoals altijd. Ik slaap met mijn
geweer. De dood is inderdaad
gewoner dan ik dacht. Kijk:

Ik beweeg mijn lijk. Angst wordt
ook een gewoonte. Voor mij staat
een zwarte klaproos op de dijk.

Onder vuur

Tussen de salvo's zingen we ook nog.
Achter mij zit een vrouw
in de zon te huilen met

de handen in de schoot.
De lucht ligt zonder vlek
of rimpel over ons.

Het is nu later: Ik ben groot
en in het buitenland.
Ik water en ik vuur.

In deze verte barst het van
de kameraden moeder en
wie valt staat niet meer op.

De tureluur die ik nu hoor
broedt in niemandsland. Ik
ben hier vreemd. Ik reis.

De hemel kromt zich weer.
In loopgraven is leven.
Hier ligt het bewijs.

Van ijzer is mijn hoed.
Van ijzer zijn mijn kogels.
Van ijzer is mijn moed.

Van ijzer bouwen wij ons een brug
naar de overkant morgen. Noem
ons de onverschrokkenen,

gehoorzaam als wij zijn.
Onder mij stroomt de rivier door.
Ik kan niet meer zwemmen.

[p. 19]

De laatste man

Aan de hoogte is geen grens.
Ik kwam voor mijn nummer op.
Ik denk mijzelf een zoon,

maar kan hem geen naam
en geen moeder verzinnen.
Alles is stil. Ik sta.

Ik houd mij vast aan deze kolf.
Trekker rijmt op verwekker.
Bloot slaat dood.

Denk maar woorden. Straks
is alles vergeten waar je bent
geweest. Zoals je dorp niet meer bestaat.

Luister maar naar bevelen zo
aandachtig als naar de wind.
Stil maar. Je hoort

geen oorverdovend trommelvuur. Het is
een rimpelloze vijver die je hoort
als een getuige.

Wie merkt hoe hij verdwijnt
in een fontein van aarde? Voor
pijn is geen geheugen meer. Maar

in de dorpstraat voor zijn raam
is daar het buurmeisje met
haar rode bal tegen de muur,

dat zint:
Karel Twee
sprong over de zee.

Buitenwijk

Kaarsrecht de rooilijn op het veld
van eerder. Grijze gaanderijen.
Het water stroomt nu langs een plein.

Duizenden vrouwen zitten met
de handen in de schoot, niet
van elkaar te onderscheiden.

Een jongen fietst fluitend voorbij
de rivier. Oude liedjes
verliezen hun woorden.

De fietser woont in niemandsland.
Hij weet niet hoe hij heet.
Hij luistert naar zijn fluiten

als kwam het van buiten, van ver.
Een geluid om te naderen. Elders,
later. Hij verdwijnt om de hoek.

Verval wordt hoorbaar tussen de
betonnen kaden. In een fossiele
voetstap staat het regenwater stil.

De wijk heeft weinig met een
slagveld gemeen: Geen stank
van angst, geen gras, geen wind.

Tot pictogram teruggebracht
staat in de hoek een zon te stralen.
Bewoners: Vergeten, niet bedacht.

Gezichtsveld in de tijd geflest:
De achtergrond, de stroom, de brug,
bij nader inzien palimpsest.