De Revisor. Jaargang 13

[p. 12]

Eva Gerlach

Adres

Zij wonen hier niet meer, zij zijn verhuisd,
alle blinden hebben zij dichtgedaan.
Vind hen. Bewaar hun uitzicht voor het huis,
verbrand of stukgeslagen of vervallen
aan lucht en aarde, ophoudt te bestaan.

Bewaar hun omtrek. Kinderen hier gebaard,
bloed en vruchtwater drogend in hun haren,
waaien van honger plat, monden opzij,
witovertrokken en schreeuwend voorbij
de lage stenen waarop hun jaartallen.

Bekijk hun slaap, wanneer zij groter zijn.
Luchthappend aan een parachute van pijn
komen zij zwijgend uit de hemel vallen
omdat dood onverwacht hun benen strekt,
hun handen invouwt en zich terugtrekt.

Wat kan ik doen om tot hen door te dringen.
Een briefkaart posten die, bij hen besteld,
geleidelijk uit elkaar valt in de hal
waar achter melkglas kleine wervelingen
van stof opstijgen terwijl ik aanbel.

[p. 13]

Lavei

Zij steken natte vingers op, zij wachten
windrichting af, zij eten adem. Kracht
verzamelen zij om niet verder te gaan,
wereld te heffen in een oogopslag.

Kijk, zij gaan liggen en de grond wordt zacht.
Hemel brengen zij in beweging, over
water dat uit hun zijden stroomt gebogen,
hoor hen met stokken op de spiegel slaan.
Richt nu, breng hen in een lijn met aandacht
en ogenblik. Druk niet af; laat hen even
herkauwend boven bies en korrel zweven
en strik hun veters, kam hen, tel hun knopen,
kus hun gezichten voor je hen laat lopen.

Hiaat

Zolang ik hen naloop over de dijk
zijn zij van mij zoals het grote waaien
dat stilzit in de bomen als ik kijk
en zich laat gaan zogauw ik mij afwend.
Kraken rondom van hout, versplinterend,
niet meer dan worm wanneer ik het naga,
gangen knagend in stormbestendigheid.

Ik wil dat zij zich nu naar mij omdraaien.
Hoog boven de nieuwe wilgenaanplant
lopen hun kale hoofden glanzend uit.
Water dat haastig voor mijn ogen schuift
houdt niet tegen dat ik mijn vliezen brand,
blind vang ik hen, blind blijf ik openstaan
terwijl zij fluitend dwars door mij heengaan
en teruglopen, voorgoed uit mij bevrijd.