De Revisor. Jaargang 12

[p. 48]

Hans Vlek

Arabeske, brief aan mijzelf

Alle ongeschreven gedichten
bij de vele rake citaten
die in kolossale bibliotheken
ongelezen wachten op je dood

De schilderachtige onzin
van streken en steden waar je
geweest bent die paginalang
verveelt met curieuze culturiteiten
en armoe die vaak eenvoud heet

De duizenden gelukkig gemiste
kansen op the Artists' Hall of Fame
die je toch niet kan verheffen
boven de dagelijkse weemoed van
wat as en 'n biervlek op tafel

beperken je woorden
tot het overbodig broodnodige
terwijl je vrouw en vrienden
denken dat je in de kunst zit,

niet als 'n invalide bedelaar
in de stadspoort van majestueus Marrakech
maar als een weldoorvoede wonderdoener
van het woord als achteloze arabeske...

Bijbels

O licht, vette frites der kunsten!
Spreek mij niet van het licht
waarvan de kunst kwijlt, dat
zwembad met de smaak van chloor

dat overschot aan harmonie
rond de gelezen graankorrel
drijvend in het melkloos maagzuur
van hopeloze hongerigen, aan-
wijsbaar maar onzichtbaar
op de plastic globe op de
schoorsteenmantel waarin
een lampje brandt als
majestueus mysterie des meesters

Spreek mij niet uit
maar lees mij als
verwaaide gierst op een dodenakker
onder tropische zon, bij kunstlicht

Verslaafd aan de lachkick

Verslaafd aan de lachkick
reizen wij af naar bizarrer beelden:
je ziet ze vliegen
als vogels in felle, nieuwe kleuren
met sensationele schandaalbladen in de bek

met vette koppen als:
Alles is woord, en:
waar woord is, is water

En jij maar kauwen op woord
als een halfdoorbakken spekzwoerd
en er schamele bellen van blazend

de beroemde zeepbellen uit kindermond
met gouds pijpje zo fragiel zo
wonderlijk en teer zo alomvattend
als een windei vol poëzie
van een muzikale merel op papier

[p. 49]

Het oudste ambacht

Comfortabel bezin ik mij
op het oudste ambacht, het woord
en heb makkelijk praten:
papier is overal, als het bier
en de glanzend gepelde pinda's.

Aan 't chaotisch bureau de eenzaamheid
van de poolpelsjager zoekend, van
de povere pindaplukker in rieten hut,
de mondmuziek van de magere
muëzzin in zijn minaret.

Met 'n onooglijk bekrabbeld vodje
de kosmos kantelen.

Mank van beschaving slaan
de paradoxen als wajangs van
blinde boksers op elkaar in,
smaakt het slagroomgebak
als goddelijke gave -

In den nanoen

Onder een hemel
waaruit staag regen drupt als
ontelbare tranen van de dood,
blijdschap der boeren,

een krachtige bouillon trekken
uit de verveling der sterfelijkheid.
Vreemde dingen, stukken tekst
als wildbraad na de jacht
op zeer zeldzame sentimenten.
Taal als delicatesse
voor gapende grazers.

Geloven in 't wondere woord,
mirakels metrum, alliteratie
van al en alleen.

Je melancholieke maagd Muze
een melige muurbloem
die niet kan dansen,
die niet wil zingen.

Grootmoeders klok

Grootmoeders klok
gaf met een bronzen slinger
de hele en de halve uren
in één lange droomsekonde.

Je zat meest op zolder
en luisterde naar jazz
(wat niemand in de familie
als muziek beschouwde)

en passeerde op je tenen
de slaapkamer van oom en tante
die daar inwoonden bij oma,
tempel vol verboden magie

met 'n goedkoop zeiltje op de vloer.
Zo verstreken de uren en vergleden
je gedachten naar de lingerie-
reclames der damesbladen.

Beneden zat je grootmoeder
in een oud doorgezakt lichaam met
de buurvrouw te keuvelen over rook-
vleesprijzen en liefdes van de buurt.

En je ontsnapte
op dure langspeelplaten
- vliegende schijven -
aan de monotonie van die klok

welks klank in belegen zonlicht
tegen het verschoten behang
doorzinderend weerkaatste.
De kolossale houten tv

was sinds kort in de kamer verschenen
en je besloot je van de wereld
te verwijderen en te verdwijnen
in ongehoorde woorden.

De woorden die de klok sprak
op hele en halve uren zouden
jaren vragen ze zorgvuldig
te noteren.

Uit die woorden zou
een levenslang gedicht
kunnen bestaan.