De Revisor. Jaargang 12



[pagina 9]
Leo Vroman Bloemkool Een bloemkoolhoofd is even gek als een sneeuwbal met een kraag een kindervet van vlinderspek gezwollen engelenplaag een erekop tot aan de nek onder een dikke laag fossiele zeepsop die zich traag uitrekt tot in de bek. Ben ik vandaag vraag ik mij vaag waar ik gestaag mijn brein beknaag? Dan met een volle maag niet graag Mijn denken deukt mijn tijdsbestek bolbloeiend van een plaatsgebrek dat ik uit plaats verwek.
Blauwe regen In korte buien die paars nadropen glommen de gewrongen stronken en uit hun purperen vlinderpoppen kropen en flapten violette vonken. Later in het maanlicht zonken hun vertinde droppels op het grind aarzelend als kille krekels klonken hun ritselingen in de wind Waartoe tranen om het niemendal dat in geen leven is te achterhalen het verminkte het gestorven kind Elders is het nachtelijk heelal schallen groen geharde nachtegalen en geen sterveling die ze vindt