De Revisor. Jaargang 12

[p. 49]

Frans Budé

Hortus Traiectus

Takken, kruid. Tuin vol
damp en huiver. Uitgebeend

het hoofd, gepeld
in leem. Gesnoeid

de kille struiken,
naakt bijna, bijeen. Blad-

nerf werpt een schaduw af
in zonlicht dat versteent.

*

Zand dat zinloos prijkt
Hier steekt men uit

en over, strijkt
een ander licht

het opgeheven lover
Al roer ik op zijn schaduw in,

ik blader er verloren.

*

Ik daalde er
de tuinen af, ving

pas aan het einde op
hoe hoog en ijl daar

pauwen stonden. Naakte
lijnen, naakte kop. Er hing

aan losse tongen op
wat 's avonds pas verstomde.

Ze wrikten hem een leemte in,
slaakten er een kreet, reikten

hem een kiezel aan. Een mond
nog vol gebaren, een hand

nog heel kompleet, verhaalt hij
van vergaren,

tuimelt er uit beeld.

*

Onder een dek van steen
zaait hij hoog

zijn grassen uit. Zwaar
en loom van leem

stijgt hij er uiteen,
daalt een veld

van schaduw neer
Wat houdt hem nog bijeen?

Wind huilt in zijn handen,
snijdt tot op het been.

*

Wie zaaide hier het warme gras?

Ik zag een kraag
en wilde stelen

wat er nog voorhanden was
Een hand vol aarde,

weggeschoven zwart
Ik zette het op staren,

trof hem blind en hard.