De Revisor. Jaargang 12

[p. 46]

Dai Wangshu
vertaald door T.J. Ong-Oey

Dai Wangshu (1905-1950) begon omstreeks 1923 gedichten te schrijven. Wat betreft hun vorm, inhoud en sfeer verraden deze nog sterk de invloed van de Chinese klassieke poëzie. Drie jaar later, toen hij aan de Zhendan Universiteit te Shanghai Frans studeerde, begon hij samen met enkele vrienden modernisering van de literatuur te propageren. Hij behoorde tot een van de eersten die zich door het Franse symbolisme lieten inspireren.

Als mede-redacteur van het maandblad ‘Moderne Tijd’, dat van mei 1932 tot juli 1935 verscheen, was hij voorstander van een zuivere, moderne poëzie. In de moderne poëzie vertolkt volgens Dai Wangshu de moderne mens met modern taalgebruik de gevoelens die hij van het moderne leven ondergaat. Daarbij is rijm niet noodzakelijk en de lengte van de dichtregels niet regelmatig; daarentegen heeft de moderne dichtkunst een tamelijk volmaakte innerlijke structuur. Zijn gedicht ‘Mijn herinnering’ is een goed voorbeeld van dit standpunt. Hoewel Dai Wangshu slechts een negentigtal gedichten had geschreven, wordt hij in China algemeen beschouwd als een belangrijke voorloper van de modernistische richting in de hedendaagse Chinese poëzie. T.J. Ong-Oey

Voor de oude tempel

Somber wegstromend water
voor de oude tempel,
hoeveel lichte sporen hebben mijn gedachten
erop achtergelaten, voetsporen
lichter en sneller
dan de langpotige waterspin.

Van boven 't groene loof van de cassia
springt hij zachtjes op het water,
dat verzadigd is van droevig
oeroud klokgelui.
Scherend langs rimpelingen
en trappend op eendekroos
loopt hij met kleine, vlugge pasjes.
Dan, aarzelend...
komen vleugels tevoorschijn.

Hij is opgevlogen,
die kleine eendagsvlieg,
neen, het is een vlinder, hij danst en fladdert,
tussen 't riet, boven rode waterpepers.
Hij is omhooggestegen,
en verandert in een leeuwerik,
die heldere klanken strooit naar de aarde...
Nu is hij een Rok.
Tussen wegdrijvende, witte wolken,
in de wijde, blauwe lucht,
spreidt hij langzaam zijn vleugels uit,
en maakt een vlucht van duizenden mijlen,
een gelukzalige tocht
van een vorige leven en toekomstig bestaan.
Hij vliegt eenzaam rond, heel lang,
boven afgelegen wolkenmassa's,
op de grens van de wereld,
koppig en zielig.

Tenslotte vertwijfeld -
vliegt hij pijlsnel naar mijn hart terug,
om treurig een winterslaap te doen.

[p. 47]

Mijn herinnering

Mijn herinnering blijft mij trouw,
trouwer dan mijn beste vriend.

Ze leeft op mijn brandende sigaret,
ze leeft op 't penseel waarmee ik lelies teken,
ze leeft op de versleten poederdoos,
ze leeft op 't mos van de verbrokkelde muur,
ze leeft in de halflege wijnfles,
op 't verscheurde manuscript van mijn gedichten van vroeger,
op de blaadjes van de gedroogde bloemen,
op 't sombere lamplicht, op het kalme water,
op alle dingen met of zonder ziel,
ze leeft overal voort, net als in deze wereld.

Ze is schuchter, bang voor het lawaai van mensen.
Maar als het stil is, brengt ze mij een intiem bezoek.
Ze heeft een zachte stem, maar een vloed van woorden.
Ze houdt beuzelpraatjes en weet van geen ophouden.
Met oude woorden vertelt ze steeds hetzelfde verhaal,
op welluidende toon zingt ze steeds hetzelfde lied.
Soms imiteert zij de bekoorlijke stem van een jong meisje.
Haar stem heeft geen kracht,
en is gemengd met tranen en zuchten.

Ze bezoekt mij altijd onverwacht,
op een willekeurig uur en een willekeurige plaats.
Vaak lig ik al doezelig in bed en wil slapen,
of ze komt heel vroeg in de ochtend.
De mensen zullen zeggen dat ze geen manieren kent,
maar we zijn oude vrienden.

Ze beuzelt en wil maar niet ophouden,
behalve wanneer ik bedroefd begin te huilen,
of wanneer ik diep in slaap ben.
Maar ik heb nooit een hekel aan haar,
omdat ze mij trouw blijft.

Je ogen

Onder de zachte blik van je ogen
rijst en zwelt ver weg het tij,
jaden schelpen,
bronzen zeewier...
wieken van duizenden vliegende vissen,
ontembaar afgronddiep water,
stukbrekend, en weer samenvloeiend.

Oeverloos water,
donkergroen water,
op een bepaalde lengte- en breedtegraad
duik ik in zee en zwelg
tussen zonnen die stralen met de geest van de zon,
tussen manen die schijnen met de geest van de maan,
tussen sterren die flonkeren met de geest van sterren.
En dus ben ik een komeet,
met mijn handen
mijn ogen
en vooral met mijn hart.

Ik stel me bloot aan de grenzeloze
wazige blik van je ogen,
en ik ben ook boven jou.
De spiegel van je wereldruim weerkaatst
de doorzichtige, voor de kou bange
vuren schaduw van mijzelf,
de dode of bevroren vuren schaduw.

Ik strek mij en draai rond,
ik draai eeuwig rond
in een eeuwige cirkel rond jou,
en ik ben in jouw midden...

Ik ben de rivieren en beken
die van de hemel naar de zee stromen
en van de zee naar de hemel.
Ik ben elke slagader in jou, elke ader.
en 't bloed in elk bloedvat.
Ik ben je wimpers
(die net zo in de spiegel van je ogen
bewonderend naar hun schaduw kijken),
ja, je wimpers, je wimpers.

En ik ben jou.
dus ben ik ik.