De Revisor. Jaargang 11

[p. 33]

Lenze L. Bouwers
Rondelen

met mijn maat schoenen aan staat vader klaar,
zijn testament is rond, kleur grijs het haar,
de operatie wacht; nog oog in oog
- toch even klein en groot - wijst weer omhoog
dezelfde vinger die hij 's avonds klaar
had om te duiden op een groot gevaar;
zo feestelijk straalt ginds een regenboog:
met mijn maat schoenen aan staat vader klaar;
het erf, houd dat mijn zoon goed schoon en droog,
hark elke zaterdag met ruime boog
de tuin, de dam, om schuur en huis; verhoog
de dijk want golven zijn soms toornig zwaar:
met mijn maat schoenen aan staat vader klaar

vannacht staat zij weer naast me om te slaan,
diep doorgedrongen in het pleeggezin
dat moederlijk de deuren sluit; ontdaan
van daglicht is ze enkel nog maar kin
die hoekig infiltreert, haar ogen staan
misschien daarboven ergens middenin;
vannacht staat zij weer naast me om te slaan
omdat haar voeten moeten van de maan,
omdat bij vroege vorst een blad dat hing
ginds ligt, de voorjaarswegen die ze ging
zijn ook voorgoed verhard, gordijnen gaan
zo dicht - weet tegen beter weten in:
vannacht staat zij weer naast me om te slaan

vergeet de lichtval niet als bladgoud sterft,
geraamte valt met kleurtint, ader, nerf
in humuslaag uiteen: het vruchtgebruik
blijft eeuwig staan als zomer in de herfst,
de wijn zal zoet zijn ook al breekt de kruik,
de lente opent wijd een winterluik,
zelfs in de schaduw wordt de zon geërfd:
vergeet de lichtval niet als bladgoud sterft;
en daar is tante: pop met grote pruik
ligt naast haar op de bank bij kale struik,
ze heeft de stille handen op haar buik;
haar naam staat in de levensboom gekerfd:
vergeet de lichtval niet als bladgoud sterft

een appelboompje voor de jongste dag
zou Luther planten als hij zeker wist
dat Christus kwam zo na voormiddagwacht,
maar ja een dag is duizend jaar, die mag
Gods eeuwigheidsbeginsel niet ontkrach-
ten tot een wens of theologenlist;
wie werkelijk gelooft zet zelfs bij mist
een appelboompje voor de jongste dag;
de vruchten overleven wel de kist,
de luiaard heeft zich in de tijd vergist
want duizend wordt in één veeg uitgewist;
de ware tuinman keurt met brede lach
een appelboompje voor de jongste dag