De Revisor. Jaargang 11

[p. 34]

Leo Vroman

Het zachtste wapen

Is het heus wel dat manneding
dat in het heetst van ons verlangen
door stok en toen pistool vervangen
zo gul voorop de strijd in ging?

Bevuilen straks de reuzenballen
op hun snel gestrekte zuilen
de maagdenbuiken der heelallen?
En als die bloed of braaksel huilen
waarop moet dat dan vallen?

Dienen raketten tot verkrachten
van kinderen en kinderpoppen
dan moeten we de stalen koppen
tot iets menselijks verzachten.

Dan is het zoetste wapen
tegen ons vreselijkste wapen:
regen.

Maandagochend.
De lucht betrekt.
Het motregent.

Geen mens ontdekt
dat in elk land
en over alle steden
sproeiselwaaiers vallen.

Die nacht.
Op alle daken
tegen alle ramen
dreunt de regen
als een weerlichtloze donder.

In elke hoofdstad loopt iets onder.

Dinsdag stopt van al dit weer
overal het luchtverkeer.

Woensdagochtend.
Drie soldaten
blijven op inspectieronde
weg en worden teruggevonden
in de modder van drie gaten
die aan de voet van MX Baan
Q T 8 waren ontstaan.

Het blijft regenen.

Zondag.
Even buiten Kleef
zakt de eerste silo scheef.

Maandag en het giet en giet
zelfs in de droogste landen.
Waar het heet is, giet het heet,
enkel binnenshuis nog niet

maar kijk toch eens: de kamerwanden
glimmen van het zweet.

Donderdag staan opgezwollen
aderen onder elk behang
en etteren een eiwitvolle
massa die drie dagen lang
de tapijten voedt waar bolle
zakjes slijmwier in ontstaan.

Bomen tuimelen in de bossen.
De meeste lijm en ieder kaft
van ieder schrift en boek
laat los en
het weerbericht wordt afgeschaft.

[p. 35]

 

Het gras wordt akelig lang en bleek.

 

De punt van een raket wordt week.

 

 

 

Het regent nog twee weken gele

 

bruin gevlekte pijpestelen.

 

 

 

Mannen van de watermacht

 

en slijkmarine graven grachten.

 

De generaals die over blijven

 

en vergeefs op orders wachten

 

zien vanaf hun zachte vlotten

 

zwellende soldatenlijven

 

als vruchten uit hun jassen botten

 

wittig naar de verte drijven

 

straffeloos barsten en verrotten.

 

 

 

De lopen der kanonnen wimpelen.

 

Sommige raketten rimpelen.

 

 

 

Sloot versmelt met sloot na sloot.

 

Boeren staan wat rond te roeien

 

op de ruggen van hun koeien

 

want ook die doen bol en dood.

 

 

 

Er wordt vergeefs geblaat, gekreund:

 

al het levende geluid

 

wordt van de doffe neerslag uit

 

overstroomd en overdreund.

 

 

 

De twaalfde zondag

 

half zeven 's avonds

 

kunnen wie nog leven

 

opeens een rhythmisch ruisen horen

 

dat golft als iets van lang tevoren.

 

 

 

Dat is het zwellen en weer dalen

 

van hun eigen ademhalen.

 

Kinderen spitsen natte oren.

 

Zij openen eventjes en sluiten

 

hun mondjes, sluiten zelfs hun ogen

 

om die stilte te verhogen

 

 

 

ouders dobberen naar buiten

 

drijven eerst nog even rond

 

en voelen eindelijk vaste grond.

 

 

 

Als vogels die hun vlerken drogen

 

in dampen die al zonwaarts koken

 

staan de mensen met hun handen

 

ongelovend uitgestoken

 

tot in het kleine straatlicht van de

 

maan en zij vergeten hun verdriet:

 

het regent niet! het regent niet.

 

 

 

Wel klinkt nu uit verdronken wouden

 

het noodgebrul van wilde dieren.

 

Er bruisen kotsnieuwe rivieren

 

maar zij die van elkander houden

 

verliezen parende hun vrees

 

want het Wapen werd weer Vlees.

 

Voorlopig.