De Revisor. Jaargang 11

[p. 19]

T. van Deel

Kreta

Wat vliegt moet vallen. Daar is de jager al,
hij stapt uit de olijfgaard op het asfalt
van de weg naar huis, het is warm, aan z'n heup
hangen zij die daarnet nog vlogen, zwaar gaan
de laarzen, gedempt klinkt een schot in de gaarde
waar alles pas tot rust komt als de avond valt.

Wegvaren

Nu maakt zich het schip los van de kade
met gejammer van touw. Betreurd aan de wal,
door geen golf geremd verglijdt het.
Alles wordt kleiner - niet het gevoel
te horen bij wat verdwijnt. Het blinkt in
de zon, witte stad aan de einder verloren.
Azuur dat geruststelt noch pijnigt erboven.