De Revisor. Jaargang 11

[p. 54]

Feng Zhi
Veertienregelige gedichten

Wij staan gereed om te ontvangen diep in ons
onvoorstelbare wonderen,
in de lange maanden en jaren is daar plotseling
de verschijning van een komeet, een storm steekt op:

Ons leven is op dat ogenblik -
alsof in een eerste omhelzing
oude vreugden en smart plotseling voor ons oog
stollen tot kloeke roerloze vormen.

Wij prijzen die kleine insekten,
na één enkele paring
of eenmaal gevaar te hebben weerstaan,

eindigen zij hun wonderschoon bestaan.
Ons ganse leven ontvangt...
een storm steekt op, de verschijning van een komeet.

Al wat afvalt van ons lichaam
laten wij vergaan tot stof -
wij bereiden ons voor in deze tijd
als bomen in het najaar. Een voor een

geven zij de bladeren en verlate bloesems
aan de herfstwind, zodat de boomstam naakt
de koude winter kan ingaan. Wij bereiden ons voor
in de natuur als cicaden die vervellen,

die het oude vel afwerpen in de aarde.
Wij bereiden ons voor om ons over te geven
aan de naderende dood als een flard van een lied,

de zang raakt los van het lichaam van de muziek,
de gedaante van muziek blijft achter -
neemt de vorm aan van de stilte van blauwe bergen.

[p. 55]

 

Overal ontsteekt je hartstocht een vuur,

 

de gele zonnebloemen staan in brand

 

de cypressen met het dicht gebladerte

 

en de wandelaars onder de felle zon -

 

 

 

ze staan in brand

 

als omhoog laaiende, smekende vlammen;

 

maar het kale, eenzame boompje

 

in 't vroege voorjaar, de binnenplaats in de gevangenis

 

 

 

de mensen die met gebogen hoofd

 

in de sombere kamer aardappels schillen:

 

ze lijken een ijsblok dat nooit smelt.

 

 

 

Daartussen schilderde jij een ophaalbrug

 

en een licht, sierlijk scheepje -

 

kom je de ongelukkigen soms ophalen?

 

 

 

aan Vincent van Gogh

Hier, enkele duizenden jaren geleden,
overal, schijnt er al
een leven van ons te zijn geweest;
voor wij werden geboren

heeft een stem
vanuit wisselende luchten,
't groene gras en de blauwe pijnboom
van onze levensbestemming gezongen.

Onze zorgen drukken ons neer -
hoe zouden wij hier
zo'n stem kunnen horen?

Kijk, het kleine insekt daar,
in zijn vlucht wordt hij
steeds weer herboren.

Wij luisteren naar de slagregen in de storm,
wij zijn onder 't lamplicht zo eenzaam,
in dit simpele hutje
is tussen ons en onze gebruiksvoorwerpen

een oneindig grote afstand -
de bronzen kan haakt naar de ertsader in de bergen
de porseleinen pot naar de kaolin bij de rivier,
zij zijn als rondvliegende vogels in de storm,

elk gaat een eigen richting uit. Wij houden stevig vast
alsof wij zelfs geen meester zijn van 't eigen lichaam.
De storm blaast alles hoog de lucht in,

de regen slaat alles weer neer, de aarde in,
er is enkel nog dit zwakke rode licht -
bewijs van 't tijdelijk verblijf van ons leven.

In 't holst van de nacht diep in de bergen
luister ik naar het geruis van de regen.
Het bergdorp tien mijl hiervandaan
de marktplaats twintig mijl ver

bestaan ze nog?
De bergen en rivieren van tien jaar geleden
de dromen en illusies van twintig jaar geleden
zijn ondergedompeld in de regen.

Aan alle kanten zo nauw
alsof ik weer terug ben in de moederschoot;
o God, ik smeek U diep in de nacht

als een mens uit de oertijd:
Geef aan mijn enge hart
een wijd heelal.