De Revisor. Jaargang 11

[p. 45]

F.G. Dalenoord

Vrijheid

Nachtelijk gif dreef door de tuinen.
Zever van barstende bessen en de tong
van de oude man die in een boom hing.
Konsternatie. Om het potige lijk
danst de schoondochter die hem wegsarde
haar afschuw. Gele ramen liegen vrede.
Hij wiegde de zoon, hij schoolde de zoon,
over de tafel schoof hij tot het einde
rijksdaalders. Waar is dan die God?
De pereboom ruikt naar afgeknepen stront.
Geen Hoger Hand zal de worger keren
uit mijn open ramen. Vuisten van zwarte rapen,
nagels van een hagedis. De geranselde paarden
staan als ze slapen, hoofdschuddend.
Ik zoek de slaap. Bloedeloze nachtwakers
klimmen door de zuchtende fabrieken.
Een dag lang in katoenpluis ademhalen.

Vlucht! dacht ik later. Geen registratie
van de zwetende kazen in de schemering
van de grossier. En weg van de zingzang
der nagemaakte katedralen. Over de wand
golfde een wereldkaart van papier.
Bundels scheepsroutes zwermden uit van Londen.
Wegzwaaien als een meeuw in het want,
naar steeds zuidelijker havens.
En op de brede boezems der bourgeoises
die de balkons kommanderen druil ik
een konische flut, onuitwasbaar pralend,
van rotte vis. Veel zou ik ervaren:
Stranden van schurkende vogels.
Hellingen met ingeslepen diamantrozen
van tibetaanse kloosters, waar ranzige halfdoden
extatisch kruipen naar een knekelstel dat paart.
's Nachts de fosforescerende zweren
van het Donetzbekken, groene triomf
van de rode arbeid. En ook die afrikaanse
jager voor wie werken zwerven is
op lege bergen en haast dichtgegroeide kraters.
Werelden bracht ik mee naar mijn laat huis,
een lichte huls van kalk, maar in alles
vond ik kwelling. Oernijd verwrong
de Heilige Wouden. Vlotten verminkte heremieten
lokten roofvissen in het Meer van Zen.
Veel had ik gehoopt van de strenge gezichten
van meisjes die men in de Punjab of Peleponnesos
driftig ziet hinkelen naar de winkel,
waar wormen ruisen in het warme meel.
Hoe snel leerden zij dompig hurken
in huwelijken spetterend van kroost en vlooien!
Ik wierp mij op de muur en grifte
de grootse wasdom die ik niet vond.
Een helle dag, als kind gedroomd.
Speren van koniferen wapperden op een berg
met wimpels van ijzel. Bronzen kreten van klokken.
Hoog gouden kruid formeerde, in opdracht,
slingerende daken. Broos en rinkelend
als aanstotend glas zochten de nooit geknechte maagden
de god in het labyrint. Bries drijft hen
naar de naadloze tempel. Daar zal hij rusten,
glorieus in zichzelf en stilte spreken.
Een blik is taal, is vuur. Eeuwen gloeien zij
in de uitwisseling van energieën. Blijvende zomer,
bekocht met de Dood.