De Revisor. Jaargang 11

[p. 32]

Boris Lechner

De klok tikt en ik zit aan tafel.
Het is moeilijk niet te willen.
Ik lees stil. In einem solchen Klima
ist die Landschaft ohne Bäume.
De koude trekt in mijn mond
wanneer ik weet dat er geen boom meer stond.
Geen woud om het woord in bijster te zijn.
Geen bosrand rond een bosbrand.

Levend lang na de ijstijd zwom ik in het binnenbad.
Weer achter de oren nat. Het water bewoog
mijn hand en zonlicht over de tegelwand.
Ik liet mij zakken naar de bodem
en zag dat het water aan de ketting lag.

Ik sabbel op een pepermunt. Het is de laatste.
En zuig zeppelin uit het gehemelte.
En Lebensraum. De wijzers van de klok schuiven op
naar de stand waarin het blijft staan.
Ik neem het zakje voor de mond
en blaas het vol. Mijn wangen even bol.

Het beest ligt zoals onder het plaatje staat
Kopf wendend, durchbohrt. Ik klap het zakje kapot.
Het stuift om de oren. Het beest is geschilderd
in het binnenste van een grot.
De aarde een getekend ingewand.
Ik volg de lijnen in mijn hand en stoot
op iets stevigs in mijn vlees.
Houvast is een woord dat ik niet vaak lees.

[p. 33]

Uitzicht

Een man kijkt hoe zijn voet stof
doet opwaaien. Hij leunt in een blauwe overal
op een stapel buizen. En schopt een half steentje
de schroothoop op, alsof dat alles was.
Het hoogste woord maakt niets wijzer.
De ander trekt van een sigaret en overziet
het terrein, omheind oud ijzer.
Rook blijft aan zijn lippen hangen.
Hij wikt, wat weegt.
Hemel is valscherm, vandaag.
Hij tikt as af en wijst op een vat en waar
dat net zo moet komen liggen.
Door het blauw dat hem boven het hoofd hangt
scheert een draad. Het begin is doelbewust
zoek. Hij trapt het smeulend eindje uit
in zijn arena. Iets anders zoekt hij hier niet.
Op de loods toelopend stoten vingers
aan een gebroken steentje, dat hij
voor de vogels laat. De man in de overal
tuurt al langer naar het blikpunt dat door
de hemel jaagt. Het spoor lost op.
Hij spuugt van zich af en sjokt naar het vat.
Grind knarst en in gedachten buigt het hoofd.
Hij steunt op wachten.
Hoe lang nog, de enige vraag die telt.
De loods is een monument en tijd in pacht.
Op het dak van golfplaat zit een kraai
zonder kaas, zijn fabeltje de baas.

Pierre Bonnard, le dejeuner de chien

Ik zou koffie drinken met Bonnard.
Zijn vrouw ontving mij aan tafel.
Bonnard was afwezig.

Bezig, zou zij hebben gezegd.
Ik zag het in haar handen
die op tafel waren gelegd.
De hond zat aan het ontbijt.

Ik mijmerde een ogenblik kwijt.
Op tafel lag een schotel
zonder kopje. Onder het laken
gingen aders trillen.

Ik wachtte nog, zonder willen.
De neus van de hond was al droog, als melk
in het kannetje op het gekantelde
tafelblad. Ik weet dat Bonnard
daar achter zat.