De Revisor. Jaargang 11

[p. 16]

Robert Anker

Kijk, daar staat ze, levensgroot.
Ze heeft haar hand in haar broek.
Ze steekt haar tong tussen haar lippen.
Hoe ze omkijkt in het straatbeeld dat je zoekt.

Je loopt het restaurant in waar ze zit.
Je loopt de palmen in, de spiegels en het chroom.
Ze rookt. Ze kijkt verrast als ze je ziet.

Het is de honger in het gat tussen de dingen.

Je doet een stap terug van de bel
en kijkt omhoog. Regen, asfalt.
Of dit de film is van je leven.

Alsof ze telkens met haar polsen door het glas valt.
Omdat er altijd wel een raam open staat, omdat
het tocht op het portaal en dat er kalk uit de muur valt.

Ze zet een streep achter haar ogen,
als ze 's morgens in de spiegel kijkt.
Als ze haar glas in de afwas breekt.

Ze rent op hoge hakken door een film.
Waarbij ze telkens struikelt als ze omkijkt.
Ze zoekt nog het vervolg dat hier past.

Vroeger, met haar knieën op de bank, de telefoon.
Hoe ze daarbij rookte met haar sigaret.
Of dat als informatie nog geschikt is.

Er is een dag voorbij als ze haar tanden poetst.
Ze zoekt een hoofd voorbij de spiegel. Op het glas:
een pil, een lege tube en een glas. Wat er was.