De Revisor. Jaargang 11

[p. 10]

C.O. Jellema

Doornbosheerd

1

Gedekte veiligheid, daken breeduit:
de voorraadschuren. Dwars daarop 't vooreind.
Onuitgesproken eenzaamheid verfijnt
tot kijken: velden, groen achter de ruit,

oneindig voor het kind, een dijk besluit
wat wereld is. Zonlicht op halmen seint
verlangen over. Wegzijn. Dat verdwijnt
nooit. Ondanks erf, gracht, singel, fluitekruid.

‘Daar nestelde een koolmees ieder jaar.’
Je wees de boom op 't hoekje van de gracht,
de holte aan, nu dichtgegroeid. Ik dacht:

je was het wat je zag, en nog, de som
van zien; 't bestaan der dingen draai je om
door het te zijn, hun voorraad, hun gevaar.

[p. 11]

2

Wanneer begint vervreemding, en het kijken?
Een duif, jouw trots, besprongen door een kat -
en jij als kind 't verdriet dat je toen had
aan wie het aanging niet kon laten blijken:

dat nieuw niet kan vervangen wat je had,
eerste besef: iets buiten mij, van mij de
glans op dat verendek, de slag van beide
vleugels - een vrijheid die je niet bezat.

Eenmaal is alles voor het eerst. Ook rouw.
Zo nooit meer. Dat je moeder stierf verzoende
jou met elk afscheid dat komen zou.

Je toont me mankementen aan 't gebouw.
‘De voordeur ging maar eenmaal open.’ - Toen
die dichtging ging, denk ik, iets dicht in jou.

3

Mensen verzwijgen. Planten zwijgen van
zichzelf. Hun waarheid hoeft geen woorden om
te zijn. Zo onverborgen is hun stom
groenzijn, dat men over hen lopen kan

zonder pijn, zonder enige bekommernis,
dat zij gedroomd zijn in 't uitspansel
van Gods denken, en niets anders dan
als groei antwoord op ons verlangen: kom.

Oplossingen in vorm, bladrand, verwelken,
naamloze eeuwigheid, of dood verdwijnt
in een herhaling die onszelf doet lijken

op wat de aarde voortbrengt, zwijgend, elke
vertreding duldend als iets wat niet schrijnt -
begrijp ik het? kan ik jou zo bereiken?