De Revisor. Jaargang 11

[p. 9]

Willem van Toorn

Rolandseck

Zoals dit zal het zijn voortaan:
landschap waar jij niet meer bent.
Coulissen van bossen staan
geschilderd op hellingen

zo natuurgetrouw dat het oog
er diepten aan toekent
waarin de herinnering
verbeten je beeld aanbrengt
tegen elk beter weten in.

De trein ruist langs de rivier
tot aan het ragfijn station.
Geen redden meer aan, Rolandseck.
Je daalt met het glooiend gazon
af naar dit ogenblik, hier.

Tijd stroomopwaarts als een gek.
De verf loopt door tot een vlek.

Foto

voor Jan Eijkelboom

Op de foto de man.
Op de arm van de man zijn kind.
Misschien bomen. Een schaduw van wind
in het woelige haar van de man.

Het kind proeft aan de rand
van het glas waar het leven begint.
De man weet er alles al van:
het leven is niet onderin,
je moet omhoog er naar toe.

En omdat in liefde geluk
niet geheel ondenkbaar is, moet
het glas nog lang niet stuk,
de man nog lang niet moe.

En dat is hij ook niet, hoor. Hoe
veel licht ook de rimpels aanraakt
in zijn gezicht - je vindt
in zijn ogen oneindig het kind.