De Revisor. Jaargang 11

[p. 33]

Piet Meeuse

Tetractys

Je zag de hemel uit de straat opspringen:
klinkers verdronken in de ijlste lucht,
een natte krant dreef door een gevel - dingen
die je nog nooit zo zag. Je liep terug.
De gaten die de regen sloeg daar hingen
wolken in, heel diep. En duizelig
stonden de huizen op hun kop. Tot kringen
de muren verwrongen. Maar watervlug
gleed die afgrond in de oppervlakte
terug waar het plaveisel wat verzakte.

Een snelle fietser ruiste door de plas.
De grenzen spatten open en straatsteen
kwam bloot. Waar net het grenzeloze was,
peilloos in het hermetisch gat, verscheen
de ondiepte: de chaos van de algemeen
aanvaarde orde, voor wie kranten las.
Een ogenblik keek je er dwars doorheen -
dubbele bodem van Pythagoras.
Het water spiegelt dicht. Het evenwicht
herstelt zich een-twee-drie en viert het licht.

De foto lijkt een waterdicht bewijs:
hier sloot het licht zijn grenzen en brak op
uit de bestrating. Alles op zijn kop
gezet: het water geeft zichzelf prijs
als iets dat niet bestaat. Het dunste ijs
van oppervlakkigheid roept diepte op
waar die ontbreekt. Het grenzeloze stopt
de gaten dicht. Zo kan de ziel op reis.
Geldiger paspoort dan dit spiegelschrift
bestaat niet en de zon geeft haar een lift.

Blinkende munt, geslagen uit het licht.

Voor wie tot tien kan tellen geld als water:
vreemde valuta, koers van het gedicht

schommelend in de goot. In dit theater
toont hij zijn gouden dij - een beursbericht
dat Wallstreet niet noteert. Wie weet ontstaat er

als een computer de ultieme stunt
volbrengt en ook de ziel, briljant ontleed,
wordt ingerekend, in dat trillend punt
opnieuw muziek, nog eenmaal hemelsbreed?