De Revisor. Jaargang 11

[p. 52]

F.G. Dalenoord

Bartok

De gelaarsde dansen van boerentrots
werden bij hem stedelijk: harde kapriolen,
pijnen van lust.
Onder de lantarens van een park
sprak hij met resten die eens velden omarmden:
flarden mos, rottende kastanjelaren.
Zijn neurotisch scherp gehoor sorteerde
uit het gegier van trams het Nieuwste:
windhoog krijsen uit de doodskampen, waar
God zich realiseerde in de Geschiedenis.
In dromen vervloeiden chirurgen en slagers
die spanen zaagden uit een ontvreemd kind,
voor een bizonder effekt, berlijns expressionisme,
maar niet ontaard, waar de bleke scholier
naar staart. Vlocht hij voor òns
dit nachthuilen fugatisch door de kultuur
- alsof wij de wanhoop niet zelf kunnen bewaren -
of wou hij met dit vlijmend zingen
Moloch - liefhebber van gezonde requiems -
een schuldbekentenis afdwingen?

Prognose van een vakantie

Begonia's slurpen het regenlicht
van de Vaderstad. Erkers zijn
schuddende bolgewassen.
Hoe kan ik mij rechtvaardigen
tegenover zoveel analytische brillen?
Dikke, gevitaminiseerde kinderen
gillen en trommelen naar mij.
Nog even en ik zal ze opvoeden
tot konfuciaanse wellevendheid.
Ik zoek een school om te bedillen
in a-septische kuben van plexiglas,
waar het volle leven binnenstroomt:
gekraakte teaters, regenzure tulpen,
protestliggers in speelpak.
Natuurlijk ben ik te laat.
Geprogrammeerde leraren kwetsen
mijn onvolwassen Ik
met calvijns-marxistische blik.
Winderige entrée. Spijbelende tieners
trekken mijn archaïsch hoofd
tussen geparfumeerde beha's
en lokken me omlaag naar de demonie
van het souterrain, waar striptease
en punkdans mogelijk zijn.
Maar ik ga niet mee! Ik doe steeds mijn plicht!
Heb ik mijn heupen niet ontwricht
over kerkbanken rennend naar het opschrift:
Weest Daders des Woords en niet alleen Hoorders?
Rolde ik niet van de daken
in de boerekool en heb ik huisvaders,
paffend aan vleeshaken, niet uitgelegd,
dat ik hun plastic dochters allerminst wou schaken?
Mijn broek is nog geel
van het religieuze deel van de stad.
Uitgeloogde katedralen schoten
in bindweefsel van knakkende torens.
Ik wou ze stutten met een stok, maar
de regen van gesels en doornenkronen
desoriënteerde me en ik vluchtte
voor het georgel van spastische paters.
Een oase: het kerkhof, zerken geklemd
tussen rails van rangerende trams.
Perkjes niet breder dan een kist. Notabelen.
Schurende wagons verslijten hun namen.