De Revisor. Jaargang 11

[p. 35]

Leo Vroman

Vrede op aarde van Orion uit gezien

Vrede op aarde van Orion uit gezien
zoals wij van haar geurigste planeten
dat barstend kind dat bijtend volk niet weten
maar vrede dromen waar de dood misschien
zijn laatste onderkomen vindt,

hoe Godseenvoudig voor mij dat hun verre
getier alweer tot puntjes grond
wegkruipt en weer tussen al die sterren
tot goedertierenheid wordt afgerond.

Ik heb een foto van forellen gemaakt.
Ze zweven in een kweekbak boven het grint.
Ze zijn in het grijs, alleen de lippen naakt.
Iets verderop verwringen golfjes in de wind
gedaanten van nog meer forellen.
Water en grint huiveren.

En verderop zie je nog veel meer bakken
forellen die de andere nooit ontmoeten.
Op het land staan ver en verticaal
drie vrienden, arm omhoog of zij mij groeten.
Kijk, was de zon al aan het zakken?
Lucht en bos zijn helemaal
oranjerood, weet je waardoor?
Doordat mijn film hiermee begon
en daglicht viel het cameralichaam binnen
en maakte een zelfportret: een rand
bloedverwekkende bosbrand
voor ik de deksel sloot.

Zo eeuwig bloedend als de kleinste leugen
in mijn bloedende geheugen
of als de pijn
in een getrokken tand

zo eeuwig als de eindvolle seconde
krijsen waar een auto mee begrijpt
nu een harmonica te moeten zijn
die uit aardige maar haast gewonden
onomkeerbare gezangen knijpt.

Zie ik soms het kikkerklein
doodshoofd in mijn ingewanden?
Het kiemend warkruid in mijn brein?
Het huichelende hoge vliegtuig branden?
De afgrond in mijn lamme handen
weerkaatsen waar ik in moet zijn.