De Revisor. Jaargang 11

[p. 20]

Frans Budé

De onderkant van water

Open zee. Vlokken vis
en schuim. Breedgeschouderd
water, doorwaadbaar,
ver tot in de duisternis

Een vis bestijgt een droom
Vallend water, gerangschikt
tot een stroom. Hij duikt
de afgrond in. Schim

van wind, ademloze vin
Dit snijd ik aan:
Herinner jij je water,

blinde vis, wat staat er
als ik je kielhaal
in mijn droom?

Verdwaald -
achter kleine handen
zoek ik mijn slaap,
vind zwartomrande

schemer. De kamer loopt
tot aan het raam, de maan
staat al op zolder
En ik, ik roep uw naam

Moeder, wat speelt ervin mijn hoofd, steekt
voorzichtig over?

Plan van bloedomlijnde
wegen, van heinde
en ver gedroomd.

[p. 21]

 

Hoe klein het landschap is

 

Ik ben er

 

zo in rond

 

Geen schuilplaats aan een weg-

 

 

 

geschoven mond. Gat

 

van lucht, natte praat

 

van slakken. Haast

 

geluidloos,

 

 

 

zo veraf trekt het huis

 

van krijt. Eén haal:

 

een slak breekt

 

 

 

in mijn handen

 

de dichte schaal

 

van tijd.

 

 

 

Mager bad. Marmeren

 

enkels in een teil

 

Hoe naakt ik stijg -

 

de doden worden glad

 

 

 

Glazen buik. Een lamp

 

legt schaduw aan,

 

breekbaar en van damp gloeit

 

het huidgeheim. Ik het kind

 

 

 

dat zwijgt. Gedroomd uit licht

 

vul ik het water. Ziel

 

van zeep, ademnood

 

 

 

Is dit een dood?

 

U wilt mij wit

 

en krijgt.

 

 

 

Een bleek gebaar. Dood-

 

gewoon een teken, even maar

 

breekt alles op. Brood-

 

dronken smijt je woorden,

 

 

 

bijt je in het tafelbier

 

Die avond is het schraal

 

Een laatste maal

 

verplaats je glazen

 

 

 

Stilgelegde kring. Je keert

 

je rug naar buiten,

 

buigt voor loodzwaar grijs

 

 

 

Vader, je stem slaat

 

op de ruiten, staat

 

in luchtdun ijs.