De Revisor. Jaargang 11

[p. 13]

Robert Anker

De schilder en zijn model

Voor A.

Doe toch die bloemen weg en laat mij zien.
Maak me los van het behang, van deze stoel.
En, nu je eindelijk luistert, noem mijn naam,
ik ben geen tafel. Kijk me aan, dit moet je zien:

dat ik van groter diepte ben dan weelde,
dat, hoewel jij mij penseelde, maar hoe mooi ik ben.

Doe die bloemen weg, je hebt het al gezien.
Hoe leeg het schilderij is, want je leven,
als ik ben opgestaan. Tenzij om naar je toe -

Ik neem je hand en breng je naar het leven.
Kijk nog even, hoe verliefd je bent.
Het lukt me wel, ik ben toch je model.

(H. Matisse. La table noire. 1919)

Een man, een woord

Hij staat op een straathoek en hij zwaait.
Hij beweegt althans zijn hand zo, kijk: zo.
Waarbij hij kijkt in de richting van het gedicht.

Wat je nu verwacht is: hij verdwijnt uit het gezicht.

Je hebt dus nog geen jas van hem voor ogen,
laat staan de man die daarin stak.

De straat die hij moet oversteken krijgt een woord: verkeersluw.
Nu komt de trap, er meert een keukeneiland aan.
Hout tegen de muur, de living krijgt een naam: L.

Daar is hij weer, hij haalt zijn schouders op.
Hij zegt althans, hij is een blokje om geweest.

hij liegt, hij is er aldoor bij geweest en drong zich op.
Dan moet hij hier maar wonen ook, of zelfs geboren zijn.
Sla jij het blad maar om, voor jou is hij verloren.

No fun

Okee, je hebt hem neergezet, hij zit er net, een junk.
All history is bunk, hij wil wel sinaasappelsap.
Verdomd, een geeltje weg en hij dus ook, de zak.

Of hij nu ontmanteld is, want weg is, nu hij binnen is.
Of je hem terugvindt in het park van deze regels,
want: geen afgetrapte schoenen in een kraakpand zonder bed,
dunne armen uit een jas en roodomrande ogen.

Hij zit bij jou in het rosarium in overgave
aan het kleinste blaadje, straks vergeeld en nooit bestaan.
Dat hij dan jouw rug draagt in jouw gouden schoenen.

Dat jij om half vijf het park verlaat, No future fluit.
En dwaal jij koortsig langs de auto's in een straat.