De Revisor. Jaargang 11

[p. 36]

Ad Zuiderent

Enigma

Geliefde, nu ver weg, ik zit met drank, pen en sigaar.
Waar was mijn hand, toen jij er was? Ik weet nog
van je haar, de buiging van je nek, hoe we ons
verplaatsten door de kamer als je lachte. En dat
er mensen waren die wij kenden. (Die verdwijnen maar!)

Wat heeft de verte je gebracht? Gedachten aan een raar
verloop van dag en nacht? Een klok die onwijs
vroeg begon te slaan? Zo gauw afstand je heimwee
af gaat staan, krijg je bericht dat ik nog steeds hier ben.

Mijn hand was in de kamer, in de lucht, en streelde zwaar
de plaatsen waar jij liep. In mijn gebaar
herkende iedereen de liefde. Ik dronk er goed van.

Zo, ben je daar? In antwoord op mijn schrijven? Ik verraad
mij niet zo gauw. Maar nu je zo dichtbij bent, ken je mij

als wat ontploft wanneer het in beweging raakt, ontdaan.

Sterf als een zwaan! Ik wil geen denkbeeld, maar ontreddering.

Mooi weer genoeg: hoe lang laat je me wachten?
De klok slaat vijftien keer-de tijden zijn ernaar.

Ik wil je nek niet, niet je lach, je haar. Alleen
verzoek ik je mijn handgebaar nu te aanvaarden als een daad
waarover we de eerste tijd nog niet zijn uitgepraat.

Roep gerust harder met je ongeschoolde stem,
speel er gitaar bij, lokzang op de rotsen; en blijf
ver weg, maar zeg wat vind je van wat ik geworden ben:
een hand die in de lucht streelt zonder doel dan 't glas,

een hand die nu de as uit je haar slaat, de dromen
uit je nek. Ik kan niet zonder jou, je was ver weg,
maar - hand erop - wanneer ik heg noch steg in deze wereld
om jou heen weet, sla dan, ontdoe mij van mijn slagpen en
blijf hier, glans als een inktvlek, sla neer op papier.