De Revisor. Jaargang 11

Leo Vroman
Het pad van prent naar proza naar poëzie

Het licht dat door mijn pupillen binnenkomt heeft er lang
over gedaan, en ik weet niet wat er tot nu toe mee was gebeurd.
Wel denk ik te weten dat het, schijnbaar een eindje
voor mij uit, door oppervlakken op en in dode en levende
dingen verkleurd en verzwakt werd, en toen precies in mijn
hoofd is gemikt. Waarom ik? Mijn lenzen krimpen en rekken
achter mijn stuipende pupillen, om scherper te zien wat ik
denk te moeten begrijpen.

De reacties in de laag cellen van mijn netvliezen die de twee
kleine beelden omfloersen, zetten elk puntje dat ze merken,
om in electrische schokken, die zorgvuldig dooreen gevlochten
en in halve moten gesplitst naar de linker en de rechter
helft van mijn hersens worden gestuurd en daar - niemand
zal ooit zien hoe - tot iets bruikbaars worden gemaakt. Electrische
stromen die wel de taal zullen spreken van daar wonende
eiwitmoleculen, waarvan de voorouders door vergelijkbare
netvliesbeeldjes zijn ontstaan, en die misschien wel
om elkaar heen kronkelen van herkenning en daar conclusies
uit laten ontstaan.

Gelukkig voelen niet-biologische schrijvenden zich waarschijnlijk
niet zo gevaarlijk door details overstelpt als ik.
Misschien merken die dan wel meer van de verdere stappen
op het bijna merkbare pad. Vanaf stap elf honderd acht en
zeventig dus. Goede reis, lieverds, laat mij maar lekker achter
tussen de bloemen waarvan ik hoop te ontwaken.