De Revisor. Jaargang 10

[p. 15]

Marcel Koopman

Huis houden

Ik ben begonnen in de kelder
met wapens: bezem, spons en zeep.
De ratten vluchtten, spinnen gingen onder,
de muren zuchtten en ondiertjes scholden.

Nu was de basis in mijn greep,
ik stapelde de balen meel, het zout
en alle voorraden mij toevertrouwd
tegen de vochtigheid op vlonders.

Er was geen trap, die heb ik zelf gebouwd
van afgedankte kisten, losse planken
en heb wat aan het daglicht moest
met zweet naar de begane grond gesjouwd.

De deur zat pittig vastgeroest;
ik heb mijn voorhoofd in een reet gewrikt
en net zo lang gedachten in een kring geschikt
totdat het slot licht bloedend opensprong.

Ondanks de ijzersmaak was het geen wonder
dat ik met mij een canon zong.

Maar nu de overloop en alle kamers
die tot de nok zijn volgestouwd.
Mijn handen groeien zich tot hamers
die gangen door de gangen slaan.

Ik word een breekijzer van puur verlangen
mij naar het raam een weg te banen.

En dus: paniek. Claustrofobie.
Ik waad door stoelen lampen schilderijen
gestreept van onmacht schop ik wat ik zie
en in de weg staat om mij te bevrijden.

Dan weer beheers ik mij en overleg,
schep hier een tunnel, daar een brug.
En werk de weg steeds verder weg
en nooit meer terug.