De Revisor. Jaargang 10

[p. 47]

Gérard L. van den Eerenbeemt

Dag bang oog.
Dag uier van de ruimte.
Dag verveloze harten, getemd
geteld, gevangen in jullie rimpels.
Dag koude kerkse lijven, preuts
zwijgende lymphen en zenuwen.

Dit gedicht heeft echt haar,
geeft licht.
Wat het aanraakt
is wat het voelt.

Dat het nog zolang heeft mogen duren.

Maar het komt eraan,
zit eraan te komen:
Het denken is een dwerg

en de ruimte is groot,
maar heeft geen hoofd.

Status quo

Staat maar bij het raam, denkt zij.
Wek niet zijn cactus,
slaap.
Blijf je eigen huis gedachtig.

Kijkt uit het raam.
Waar meeuwen over het water scheren
zit vis, denkt hij. Ik zal haar leren.
Ik blijf hier staan.