De Revisor. Jaargang 10

[p. 32]

Dario Fo
Lucius en de ezel
vertaling Astrid Heijkant

Ik ben een dichter. O, die dichters. Wat die niet allemaal fantaseren! Wat zijn ze verzot op onwaarschijnlijke verhalen! Omdat ik over een heel rijke fantasie beschik en erg nieuwsgierig ben, besloot ik naar Thessalië te gaan. De dichters zeggen namelijk dat alle wonderen uit Thessalië komen, waar mensen zich in water kunnen veranderen, of in vuur... waar verteld wordt over Jupiter. Jupiter! Wat Jupiter allemaal niet klaargespeeld heeft in Thessalië! Die zat altijd achter mooie meisjes aan... Hij veranderde zich in adelaar en vloog erop af. Dat vertellen de dichters tenminste, wat een grootsprekers, die dichters... ongelofelijke verhalen vertellen ze!

Ze zeggen dat hij niet alleen op vrouwen afvloog, maar dat hij z'n hoofd net zo goed verloor bij het zien van mooie jongetjes, zoals bijvoorbeeld Ganymedes. vrrr! Hij verandert zich in adelaar, vliegt recht op hem af, grijpt hem bij z'n billen of hij een bokje is en brengt hem hoog in de bergen om daar zekere adelaarspraktijken uit te voeren! Toestanden... Als ze 'm betrapt hadden, was ie zonder meer gecastreerd, ook al was hij Jupiter in hoogst eigen persoon!

Hij kon zich ook in goud veranderen als hij geprikkeld werd door een meisje... een slapend meisje bijvoorbeeld... in goud veranderde hij zich! Hij daalde neer uit de lucht op een zuchtje wind, gleed door een open raam naar binnen, schoof onder het laken op haar toe... drukte haar stevig tegen zich aan... schilderde op haar huid alle verliefde woordjes die in hem opkwamen... in goud schreef hij op haar lichaam!

Een andere keer, vertellen diezelfde dichters, veranderde Jupiter zich in een stier en besprong hij een meisje dat daar niets van wilde weten. Dat meisje, Io heete ze, veranderde hij in een koe, die gek van een Jupiter! Zo ging dat eraan toe.

Weer een andere keer nam hij de gedaante aan van zo'n grote gans die men een zwaan noemt. Er was een heel mooie vrouw die zich poedelnaakt placht op te houden tussen het gevogelte: eenden, ganzen, reigers... hij verandert zich in een zwaan... die slimmerd... en gaat waggelend op haar af. Hij legt z'n snavel op de ronde stevige billen van Leda, want zo heet ze, en zodra zij in slaap valt: ploem! ploem!, een goddelijke bestijging en weg is ie weer. Gevlogen. Altijd vrolijk. Altijd! Alles wat hij deed, deed hij met plezier en altijd met behulp van gedaanteveranderingen. Je vraagt je werkelijk af of die Jupiter het nou nooit op een normale manier deed!

Dat soort verhalen vertellen de dichters ons ook over Apollo. Apollo wordt verliefd op Daphne, een bosnimf om te zoenen, de dochter van een god die in de wolken woont. Die nimf dwaalt door de bossen en Apollo volgt haar op de voet, zich verschuilend achter boomstammen. Hij ruikt aan de nimf als een wolf aan z'n geitjes, volgt haar en dan Hoplà verbergt hij zich weer... Oh, wat een prachtige nimf komt daar dansend voorbij! En hij achter haar aan... rennen, rennen, rennen... ‘Vader, vader!’ gilt de nimf wanhopig, en dan maakt haar vader van daarboven uit de hemel een teken en verandert haar in 'n boom. broem! Apollo rent vlak achter haar: smak! met z'n hoofd tegen de boom.

‘Wat een wonderlijke boom met borstjes, een kont, een buikje en een navel, gedraaide benen, armen in de lucht en... blaadjes aan haar vingers!’ Als je ooit bomen ziet met gaten... dat heeft Apollo gedaan! Overal boorde hij gaten in! Die had een geslacht als een kurketrekker waarmee hij door alles heen boorde. En iedereen smeert de specht de schuld aan! Dichters! Wat die al niet voor onzin uitkramen!

Goed, ik ben dus dichter en wilde met mijn eigen ogen zien of die verhalen nou eigenlijk waar zijn. Op een goede dag vertrok ik naar Thessalië naar een adres dat mijn vader gekregen had van een vriend die samen met hem in de oorlog bij de Hellespont was geweest. Ik ging te paard op weg en kwam in het land aan... ik werd er met open armen ontvangen, want ze zijn bijzonder gastvrij daar. Ze kennen een gastvrijheid die haast onvoorstelbaar is. Ze omhelsden me... kusten me... omarmden me nog eens... vroegen naar mijn vader... nog meer omhelzingen... en toen wasten ze me, want het is daar gewoonte dat gasten, moe van de reis, meteen gewassen worden.

Niet dat ik door henzelf gewassen werd, ze vertrouwden me toe aan een alleraardigst dienstertje met stevige borsten... levendige lachende ogen... een grote bos haar... Zij kleedde me uit. Ik schaamde me een beetje, maar zij zei ‘Laat me je uitkleden...’ en trok al m'n kleren uit. Daarna moest ik

[p. 33]

bloot in een grote badkuip gaan zitten! Ook zij kleedde zich uit, ook zij helemaal bloot en... ploef! de badkuip in. Ze begon me met haar handen te wassen en ik kreeg de rillingen over m'n lijf: ah! ah! Daarna zochten mijn handen haar ontwijkende rondingen. We wasten elkaar. Heerlijk! Het water was kokend heet: bloep, bloep, bloep! Plotseling sprong ze het bad uit, droogde zich af, wreef ook mij droog... ik strek m'n armen naar haar uit om haar te omhelzen. ‘Genoeg.’ ‘Hoezo genoeg? Met wie moet ik dan verder?’ Die hele nacht verroerde ik geen vin, stokstijf en rechtop als een boomstam. Maar waar moest ik die spijker inslaan?

Toen kwam de gedachte in me op: ‘Misschien is het wel zo dat dit hier een gebruik is dat verder niets met liefde te maken heeft... dat elkaar wassen en betasten in je blootje zo ongeveer hetzelfde is als “Goeienavond, Goeiemorgen, hoe maakt U het?” Maar als ze met elkaar naar bed willen, dan praten ze eerst met elkaar, maken ze samen wandelingetjes, trekken ze eerst een tijdje met elkaar op.’ En zodoende ging ik met het meisje wandelen in de bossen en over weiden met bloemen. We praatten, we lachten, we zaten elkaar achterna... toen gingen we languit op het gras liggen... en op zeker moment vroeg ik haar: ‘Zeg, is het waar dat er in deze



streek tovenaars en heksen bestaan, die zich in vogels kunnen veranderen, bijvoorbeeld, of in paarden of in vuur?’ ‘Oh oh oh... wie heeft je dat verteld? En jij bent expres naar Thessalië gekomen... ha ha ha!’ ‘Oké, ik heb me voor de gek laten houden. Laat maar.’ We lagen dicht bij elkaar... en toen... een zoen... nog een zoen... we omhelsden elkaar... en toen vrijden we. Wat was dat lekker! Zalig gewoon! Naderhand viel ik in slaap.

Zij schudde me wakker en zei: ‘Luister, ik heb zoëven gelogen. Het is niet waar dat er hier geen tovenaars zijn! Ze zijn er wel degelijk! Je moet bijvoorbeeld weten dat de grootste heks van de hele streek de vrouw van de baas is bij wie jij logeert.’ ‘Nee! echt?’ ‘Ja.’ ‘'t Is niet waar.’ ‘Ik vertel geen onzin. Vannacht zal ik je iets huiveringwekkends laten zien, het is volle maan vannacht en dan gaat ze vliegen.’ ‘Dat kan niet.’ ‘Echt waar.’ Ik was in slaap gevallen. Zij maakte me wakker. Ik was bijna helemaal bloot op een laken na ...

We klommen een trap op, een trap van 100 treden die naar de top van een toren leidde. Boven aangekomen, zagen we een deur die ternauwernood op een kier stond, en waar we doorheen konden gluren. Ik gluurde naar binnen en zag een naakte vrouw voor een aantal kommen, kruiken en distilleerkolven staan. Het was inderdaad de echtgenote van mijn gastheer. Overal om haar heen had ze flessen staan. Hier een, daar een, daar nog een.

Al haar aandacht werd in beslag genomen door een groot boek dat opengeslagen voor haar lag. Ze was druk bezig de bladzijdes vol spreuken te ontcijferen. Ze was een of ander drankje aan 't klaarmaken. Eerst las ze de formule, toen begon ze te mengen. Ze pakte een kom, keek in het boek en smeet er toen een of ander spul in. Daarna greep ze een kat. Een kat! Ze trok 'm aan z'n staart waarop deze pssjjss in de kom pieste. Toen pakte ze uit een kooitje een nog levende hagedis en stampte die fijn in een vijzel: gnak! Vermorzeld met de stamper: het bloed in de kom, de botjes ernaast. Ze nam wat peper, voegde vervolgens een snufje zout toe en hief de kom met beide armen op naar de maan, vandaar naar het Oosten en weer terug naar de andere kant. Tenslotte bracht ze de kom aan haar lippen en dronk hem... gloe, gloe, gloe... in één teug uit.

Ik stond daar aan de grond genageld met m'n ogen voor de kier en zag toen iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Opeens schoten er veren uit de vingers van de vrouw: psjoem, psjoem, psjoem... psjoem... overal veren en dons! Lange veren op haar kont. Een waaierstaart. psjoem! veren op de rug... veren op de buik, veren op de armen. De armen vouwen zich... open, veranderd in grote vleugels! Een adelaar! pisjoem! Van voren een vreselijke snavel! bloem! kromme poten! Een verschrikkelijke kip, met adelaarsklauwen! Ze klimt op het venster: ieee! hop... ze wiekt met de vleugels... en weg is ze. iee... verdwenen in de maan!

Ik schudde met m'n hoofd alsof ik wilde ontwaken uit een vreemde droom. ‘Dat wil ik ook proberen! Het boek ligt nog

[p. 34]

open op de goede bladzijde... de spullen liggen klaar!’ Het dienstmeisje trok wit weg en zei: ‘Nee, niet doen! Probeer het niet. Het is gevaarlijk. Jij verstaat die tovenaarskunst niet.’ ‘Maar als alles voor me klaar ligt... ik kan toch zeker lezen en kijk gewoon in het boek. Het ligt opengeslagen op dezelfde bladzijde als eerst. 'ns Kijken: “de kleur zwart”. Hier, kijk, ik giet het in deze kom. Vervolgens de kat. Ik heb het haar zelf zien doen: psioe... even laten piesen. De hagedis. Hier. Nog een levende hagedis. psjoem. psjoem... vermorzeld. Ai! Nou heb ik m'n vinger ook platgeslagen: geeft niet. De botjes erbij in... heel fijnmaken en dan alles in de kristallen kom.’ Terwijl ik de hagedis aan 't fijnstampen was, woei er door het raam een zuchtje wind de kamer in, dat de bladen van het boek omsloeg. Ik merkte er niets van en ging gewoon door met lezen: ‘Twee windjes in het glas.’ Dat heeft zij niet gedaan! Dat zal ze dan wel gedaan hebben voordat wij kwamen. Vooruit dan maar: toem toem... proem! Voormekaar. Dan zout... aantal lepels... vier... olala wat overdreven! 4 lepels zout. Vervolgens dodenas en een beetje kleverig slakkekwijl. Stampen, stampen... en klaar is kees. Eén, twee, drie! Met kloppend hart dronk ik in één teug het mengsel op. Walgelijk was het. Veel te zout! 'n Verschrikkelijk vies bocht. Ik bleef doodstil op de betovering staan wachten. Ineens voel ik vanuit mijn buik een warmte opstijgen, een beroering, een gloed.

Toen begonnen mijn ogen te branden. Het was of er aan me getrokken werd... vingers voegden zich aaneen: ‘Daar zul je de veren hebben.’ bsoemm... een hoef! bsoem! Nog een hoef. Aan de voeten... toem: twee hoeven! M'n buik helemaal behaard... ‘In wat voor rare vogel ben ik aan 't veranderen. Eentje met hoeven. Misschien word ik wel een gevleugeld paard... inderdaad, ik krijg een staart! Ronde ogen... vroem... mijn gezicht wordt langer... de neus... vrap!... twee gaten boven de lippen! Een reusachtige kaak, enorme tanden... vrrppeta! Een dikke buik... korte poten! Ik bén helemaal geen paard! Tussen de achterpoten een paar ballen zoals ik ze nog nooit gezien heb en een geslacht dat wel tot de grond reikt! Een ezel! Een vliegende ezel? Ik wacht op de vleugels: ploff... twee vreselijke flaporen schieten tevoorschijn, zo groot als vleugels, maar daar blijft het dan ook bij. Ik voel dat mijn rug zich rimpelt... overal haar. Ik probeer me rechtop te trekken. Tevergeefs! Ik kan mezelf niet bewegen. Ik krijg de schrik te pakken en probeer te gillen: ‘Grote god, wat een ramp!’ Maar in plaats van woorden komt er uit mijn keel een huilerig gejank: ‘iaaa’.

Alleen ezelsgeluiden! Het meisje begon over de grond te rollen van het lachen... ze lachte als een idioot: ha, ha, ha. Ik voelde me wanhopig en de tranen sprongen me in de ogen: ‘Sta daar nou niet te huilen’ - zei ze - ‘Ik zal je gauw weer normaal maken. Even in het boek het tegengif opzoeken. Wees maar gerust. In een oogwenk maken we alles weer gewoon. Eens kijken, ik hoef alleen maar even de bladzijde om te slaan. Op de achterkant staat altijd het tegengif om de betovering weer ongedaan te maken. Hier: “Hoe wordt men van ezel weer mens ...”. Kijk, het boek zegt dat je klimrozen moet eten ...’

Toen ze bijna aan het einde van de bladzijde was gekomen, hoorden we van beneden een geweldig lawaai... We keken naar de binnenplaats... Rovers! Ze sloegen de bedienden en staken ze met messen overhoop. De baas hadden ze al vastgebonden... Ze waren nu het huis binnengedrongen en namen alles mee wat ze maar konden vinden. Ze stalen vazen en al het goud-, koper- en zilverwerk dat ze maar in huis aantroffen. Zijde, tapijten... ze jatten alles. Ik hoorde ze de trap naar boven opkomen. ‘O God, ik kan niet ontsnappen... al zou ik me door het raam naar beneden willen storten... ik kan er niet door!’ Het meisje was het dak op gevlucht, en ik bleef achter, geblokkeerd. Op m'n pik getrapt als een echte ezel.

De rovers zagen me en barstten los: ‘Een ezel bovenin de toren? Hoe hebben ze die hier gekregen? Nou ja, als ie op de trap omhoog gekomen is, dan zal ie er ook over naar beneden moeten! Laten we 'm volladen! Hupsakee: de bronzen stamper, pannen en potten, twee leren buidels...’ Jullie hebben er geen idee van wat het betekent als ezel belast te

[p. 35]

worden! Toen zeiden ze: ‘Vooruit! Naar beneden! Laat maar 'ns zien hoe je geleerd hebt de trap af te gaan!’ De klappen die ik op m'n kont kreeg! Ik ging vóór en die ballen kwamen achter me aan: ton ton toroton toroton... Gebroken kwam ik beneden aan. Toen moest ik lopen: o jee... ik kon niet als ezel lopen en struikelde over m'n eigen poten... broem... als 'n dronkelap. Toen heb ik 't in telgang geprobeerd. Zo... deze poot gaat voor, de andere er meteen achteraan. En bij elke pas schopte ik met m'n knieën tegen die ballen aan: En een pijn! De rovers sloegen me met stokken en ze trapten me. Raad maar waar! Tegen m'n ballen! Die rovers! Die rovers!

Zwaar beladen kwam ik zo goed en zo kwaad als het ging bij een grote villa aan, een afgelegen herenhuis. De rovers drongen er binnen en gingen ook daar op strooptocht. Ze plunderden alles, brachten een paar mensen om zeep en kwamen toen weer naar buiten met een meisje dat nog een kind leek. Ze zal zo'n jaar of 17-18 geweest zijn... Ze huilde, ze was nat van de tranen... Ze hadden haar kleren uitgetrokken, haar 't bloesje van het lijf gerukt terwijl ze haar met geweld met zich meesleurden. Ook zij werd op m'n rug gezet en haastig strompelde ik verder, razend als een beest. En omdat



ik niet hard genoeg liep naar hun zin: tok! Trappen! Raad maar waar. Ik kwam meer dood dan levend en badend in 't zweet in de bergen aan. Samen met het meisje werd ik in een grot gestopt met een slecht sluitende deur: het rovershol! Het meisje werd met handen en voeten aan een paal gebonden... Ik wilde haar iets zeggen om haar te troosten... een gebaar maken... maar ze begreep er niets van. Integendeel: ze schrok ervan. Wat een vreselijke dag!

Toen begon ik aan de achterkant van de paal waaraan ze vastgebonden zat het touw met m'n tanden door te knagen. Ik maakte haar handen los en bevrijdde daarna ook haar voeten. Ik beduidde haar naar de deur te gaan, die open te maken en naar buiten te gaan. Ze wilde niet... ze was bang, en ik duwde haar toen met mijn snuit... ik duwde, duwde. Tenslotte gaf ze mee en vluchtten we naar buiten! De rovers lagen een eindje verderop aan de voet van een muur te slapen in de open lucht... Wij slopen heel voorzichtig weg, op de tenen... Met hoeven is 't moeilijk op de tenen lopen... Wat is dat moeilijk!... Toen we ver van de rovers verwijderd waren en het gevaar geweken was, sprong ze op mijn rug. Ik voelde haar tengere, lange, zachte armen rond m'n nek, ik voelde de strelingen van haar buik terwijl ze zo uitgestrekt op m'n rug lag... ik voelde haar borsten over mijn hals wrijven... ik weet niet wat het was... ik kon niet meer lopen... zo groot was de stok die tussen m'n poten stak! Ze spoorde me aan en ik gilde: ‘iaaa’.

Ik gilde zo hard, ja zó hard... dat de rovers er wakker van werden en ons achterna kwamen! Op een gegeven ogenblik ben ik op m'n achterpoten gaan staan om zo snel als maar kon vooruit te komen. Ik rende op twee poten - bliksemsnel. Een steigerende ezel!

Zo kwam ik bij haar thuis aan, waar ik door haar familie heel hartelijk ontvangen werd... Ze kusten me, omhelsden me... onvoorstelbaar gewoon. Het meisje vertelde dat ik haar gered had, hoe ik het touw met m'n tanden had doorgebeten om haar te bevrijden en haar op m'n rug had genomen... en ze gaf me kusjes, ze gaf me bloemen en als grote beloning gaven ze me tenslotte... een berg gras! En dat terwijl ik sla als mens al niet te eten vind.

Om me een plezier te doen zetten ze me naast een merrie. Die was erg mooi, moet ik toegeven, maar ze was m'n type niet. Ik was nog altijd een kerel... die vreselijk opgewonden raakte bij het zien van een vrouw.

De dochter van de boer kwam me altijd melk brengen. Dat was het enige wat ik lustte. Terwijl ik de melk dronk, aaide ze me en dan sprong meteen dat ding rechtop! Dan kwam de boer, haar vader... pem! Een mep! Raad maar waar.

‘Genoeg’, zei ik tegen mezelf, ‘het is maar beter afstand te houden. Voortaan alleen nog pleziertjes met de merries.’ Toen legde ik het met de merrie aan. Het noodlot wilde nu eenmaal dat ik als ezel door het leven ging: ik moest er maar aan wennen, ook al bleef ik in m'n kop een kerel. Ik probeer dus de merrie te bestijgen... komt daar de hengst aan:

[p. 36]

toem! Een trap! Raad maar waar. Ik dacht even dat ze eraf gerukt werden. ‘Afgelopen, uit’, heb ik gezegd, ‘geen vrouwen meer en ook geen merries. Ik wil niets meer. Ik word pater! Van nu af aan blijf ik de hele dag in de stal op m'n luie kont liggen en doe ik niks meer.’

Op een dag laat iemand de deur naar boven toe openstaan. Vier traptreden om erbij te komen. Wat zijn nu vier treden voor mij die eraan gewend ben torens op te klimmen. Ik ga naar boven: achter de deur blijkt een grote keuken te zijn. Op een enorme tafel staat een schaal met een heerlijke geroosterde vis van wel vier span erop uitgestald. Een verrukkelijke geur komt ervan af! Ik klem de schaal tussen m'n tanden en neem 'm mee naar de stal. Daarna ga ik terug de keuken in en vind ook nog een mand vol kersen, mooie kersen, rood en stevig. Ik neem de hele mand mee naar beneden. Ik ga nog een keer naar boven en zie dan dat daar in de keuken ook nog boeken liggen. Ik bekijk ze en vind er een klassiek boek tussen dat ik nog nooit heb gelezen. Potverdorie, daar wil ik beslist even in neuzen. Dus neem ik het boek ook mee naar beneden.

Ik ging er heel gemakkelijk bij liggen... en begon te lezen... ik at van m'n vis, spuugde de graten uit... at daarna de kersen... spuugde de pitten uit: psjoe psjoe! Telkens als ik bij het lezen op interessante onderwerpen stuitte, nam ik een stukje houtskool tussen m'n tanden en schreef ter herinnering aantekeningen op de witte muur: bladzijde 45, alinea 3.

Terwijl ik zo op de muur aan het schrijven was zag een bediende me door het raam. Hij riep de hele familie, bedienden incluis. Stiekem stonden ze toe te kijken hoe ik daar uitgestrekt op de grond de vis lag te eten, de kersepitten uitspuugde... op de muur schreef. Plotseling kwamen ze met z'n allen naar binnen en applaudisseerden! ‘Bravo! Wat intelligent! Net 'n paard!’ En sinds die dag was het feest! Ze lieten me aan iedereen zien. Ik, die kon lezen, schrijven en antwoorden geven.

En toen verkochten ze me. Nou moet ik even opmerken dat de dankbaarheid van mensen... Ik had hun dochter gered maar toen er geld in het spel kwam vergaten ze alles. Ik werd gekocht door iemand die een circustent had, waar ze nummers opvoeren met beesten die ze allerlei kunsten laten doen... Hij had mij aangeschaft om me de wijze ezel te laten doen. Ik kwam terecht in zo'n grote tent voor publiek dat schreeuwde, lachte en klapte omdat ik de paljas uithing, want dat deed ik ook, behalve op vragen antwoorden. Ik beantwoordde de vragen al schrijvend... spreekwoorden, uitkomsten van sommen. Ik danste ook, ging op m'n achterpoten staan en maakte sprongen... Ik ging als man gekleed, als vrouw... ik had tieten... een pruik met lang haar... De paljas! Wijs, maar een paljas!

Soms was ik vreselijk verdrietig - dan kon ik wel huilen. Net op zo'n dag kwam er in de circustent een mooie vrouw, een aristokratische mevrouw, met veel krullend haar... mooie kleren, omgeven door vriendinnen, bedienden en dienstmeisjes. Werkelijk een dame! Ze zag hoe ik m'n nummer deed. Iedereen applaudisseerde: zij niet. Ze keek naar me met grote tederheid... uiteindelijk stapte ze op mijn baas toe en zei: ‘Zou ik voor een nacht en een dag deze ezel kunnen krijgen? Ik wil hem huren. Hoeveel kost me dat? Alstublieft!’ Ze gaf hem meteen het zilvergeld. Ze nam me met zich mee naar huis. We zijn nog maar net in haar kamer aangekomen of ze begint me - weet ik waarom of waarvoor - te strelen, te wassen, af te drogen en te parfumeren. Ze smeert me helemaal met crème in. Ik lijk wel een hoer! Dan moet ik in de kussens gaan liggen... ze draait me op m'n rug... ze omhelst me... ze wil vrijen! Potverdomme, ik raak vreselijk opgewonden, maar het schiet me door het hoofd heen: ‘Als er nou iemand binnenkomt: pam! weer schoppen! Raad maar waar.’ Ik was vreselijk benauwd... trok me terug... ik wilde niet... ik stond met m'n mond vol tanden. Ze neemt me in haar armen, ze trekt me naar zich toe, ze houdt me stevig vast... ze neemt me. Ik weet niet wat er gebeurt... wat een vrijpartij! Zij doet het... ik weet van niets. Ik kan me alleen een volslagen verdoving herinneren. ‘Wie weet hoeveel pijn ik haar heb gedaan!!!’ denk ik. Maar nee hoor, integen-

[p. 37]

deel... ze was tevreden. Ze zei meteen tegen de circusbaas: ‘Ik zal 't U zeker nog wel 'ns vragen ...’. Maar mijn baas, slim als ie was, bedacht iets dat hem veel geld in 't laatje zou brengen: mij in publiek laten vrijen met een mooie jonge slavin onder trompetgeschal en tromgeroffel in een grote arena met duizenden toeschouwers die allemaal duur moesten betalen.

De naakte slavin lag al klaar op een grote houten namaakschelp middenin de arena en ik moest haar daar nemen. Ik werd op een wagen aangevoerd onder groot applaus van iedereen. Ze zeiden me: ‘Doe jezelf eer aan! Vergeet niet dat je mannetjesezel bent!’ Ik beefde helemaal... Er wordt op de trompetten geblazen en op de trommels geslagen. Dan gilt mijn baas: ‘Erop!’ Ik huiver. O God wat schaam ik me, wat ben ik bang dat die jonge slavin erin zal blijven. Ik kijk om me heen en zie plotseling allemaal klimroosjes rondom de schelp. Daar had het boek het over! Ik begin aan de klimrozen te knabbelen... ik eet ze in één keer allemaal op! psjoem! Ik voel vingers in plaats van hoeven. psjoem! de hoeven... psjoem! voeten... Ik voel dat de oren... pzzssoem neervallen... mannengezicht... ploem: m'n ballen verschrompelen tot normale proporties... de reuzepiemel verdwijnt



... Ik word weer een vent! ‘Gered!’

Het publiek gilt als uit één mond: ‘Tovenaar! Vermoord hem! Verbrand hem! Ter dood!’ ‘Nee, niet dood! Luister... het was een samenloop van omstandigheden... Ik zal 't U uitleggen. Laten we naar de consul gaan... U moet me geloven!’ Ik werd naar de consul gebracht en deed hem heel mijn verhaal. Daarna zei de consul: ‘Ik ken jou... Je lijkt sprekend op een vriend van mij uit Zante ...’ ‘Dat kan, dat is mijn vader.’ ‘Maar dat is dan Levio, Levio van Zante... Wij zijn samen in de oorlog bij de Hellespont geweest!’ Hij herkent me, omhelst me, kust me, geeft me geld, een mantel en een paard om naar huis terug te keren.

Maar alvorens naar huis te gaan ging ik langs die aardige lieve mevrouw die met me naar bed was geweest. Toen ze mij niet bleek te herkennen, hielp ik haar: ‘Kom nou, ik ben die man die eerst ezel was. Ik ben nu weer van gedaante veranderd.’ ‘Hoor dat nou! Dat is niet mogelijk! Je neemt me in de maling... Vertel me meer over jezelf... oh, was jij een man? Het leek me zoiets uitzonderlijks! Ga zitten... blijf eten.’

We aten samen en dronken samen... en terwijl ik naar haar keek kreeg ik zin haar te strelen en te zoenen. Ik hield haar hand vast. Ik raakte opgewonden... deze keer als man. Ik kleedde me uit, nam haar in m'n armen en zei: ‘Zullen we vrijen?’ Maar zij antwoordde: ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat ik er geen zin in heb.’ ‘Hoezo niet. Toen ik ezel was hield je van me en nu ik man ben, houd je niet meer van mij?’ ‘Ja, maar ik hield eerst van je om wat je was... jij, iets uitzonderlijks... ik beminde in jou wat jullie, mannen, me altijd bijgebracht hebben, een machtig lid... als een mast waar de vlag in wappert, belangrijk... machtsvertoon. Er zijn zoveel mannen die praten en vrijen zoals jij, maar een ezel die niet kan praten maar wel vrijen, zoals jij eerst was... zo was er maar één.’