De Revisor. Jaargang 10

[p. 16]

Leo Vroman

Laat dag

Het had de hele nacht geregend
maar om vier uur werd het stil
de treurduif in een bries bewegend
droomde van het verschil

om zes uur gloorde alles pas
uit hun groenig bruine en blonde
bomen vielen kerngezonde
appels in het kletsnat gras

beroofd van ware maneschijn
is de maan een klein gezicht.
Bij het scheren doet het licht
van de lamp mijn ogen pijn.

Herfst waarom zo gauw al weer?
Moet het weer zo wild gebeuren
hoop je dat ik deze keer
van de harde maplekleuren
van de zaadgeworden geuren
eindelijk het juiste leer?

Ik zie waar ik in vroegere jaren
een worsteling zag met het bederven
nu wellust in de dorre blaren
en het krullen van de nerven
een welhaast overdreven sterven
een welbewust uiteindelijk paren
waar niets dan schilfers van hun lijven
ten slotte peperfijn verdeeld
en verdwenen overblijven
een lichtbeeld waar de zon mee speelt.
In de spiegel ziet mijn beeld
rimpels waar ik net mee lachte
rimpels worden van verdriet
wachtend als een laat verzachte
winterappel van gedachten.
Is het dat? of ook al niet?