De Revisor. Jaargang 9

[p. 56]

Harry van den Eerenbeemt

‘Abrahams offer’ - nieuwe druk

abraham gezien
opnieuw niet zonder offer

de dolk geheven, eender
als toen, volgzaam
als een ploegschaar

de zoon is anders:
reeg reeds zichzelf
aan poeder, jahweh hurkt

onder het kozijn, heeft niets
gezegd, geeft niet thuis;

een nieuwere versie
wil de altaarsteen op abraham

ondiep maar soepel
over de keien rolt het gesprek
meandert en golft er lustig
op los; dan klinkt jouw naam

de stroom versnelt, het beeld
bevriest, naast mij neemt
de leegte plaats

de ronding van je gebaar
te aaien, je stem te horen
ruisen in haar donkerkleurig
kleed, ach E., waarom

zo afwezig? je landschappelijke
lippen onbereikbaar,
gedijt de betekenis van je zwijgen
als golfkruid; zoveel
zwijgen hoorde ik nog nooit

als van een zee
niet eindigend van ruisen
een foto van een ruisende zee.

[p. 57]

 

hoe snel valt een steen

 

in de herinnering?

 

 

 

hoe het voelt, door koren te lopen,

 

wanhopige zaagjes tussen je vingers,

 

een meikever in de hand gesloten

 

 

 

wat zeiden zij wel niet?

 

in die tijd kon je nog iets worden

 

hoever was het fietsen?

 

 

 

de smaak van melk uit een emmer

 

 

 

nog voor er water is

 

horen reeds de voeten

 

het schuren van de kiel

 

 

 

hoe ver valt een steen de toekomst

 

binnen, valt nog steeds?

de broden
het daklek
de dringende noden

lippendienst gedaan?

(de tong in zijn haren pij
ontboden:)

nog gezocht onder stenen?
van gekeerde kleren
de lof bezongen?

(o, in het klooster
van het ingekeerde spreken,
wat krijgt de noviet
allemaal niet te slikken)

zie hoe op de wanden
van zijn cel de tong
een sprekend landschap schetst

zie hoe hij zich pijnigt
met de pen, het voorgeschreven
zwijgen