De Revisor. Jaargang 9

[p. 43]

F.G. Dalenoord

Verbeterd landschap

Waar alle praktische leugens falen,
lieg daar subtieler. Geef de gemene
oude aarde een injektie van witte kunst.
Bajonetten en fosforbommen verslijmen.
Kinderen liggen niet meer met dichtgeschroeid
mombakkes op brancards. Langzaam verebt
ook het zieksarren en doodzwijgen.
Roep schaamteloos de goden aan.
Kunst is een dag lang iets geloven,
een dag als vrome wonen in het huis
van eigen ribben. En waag de soberste
muziek. Laat in het hemelgoud
de stemvork van de zomerstilte beven.
Zo vorm je een aarden kom waaruit alle
wegen galerijen naar Eleusis zijn
en de holle vogels okarina's van Orpheus.
Doe als toen je nogal wat hormonaal gif
in je aderen droeg. Het kreatief oog
zag koninginnen van roggegloed
in oogstende boeretrienen. Schaduwen
van het lage bos openden vegetale
katakomben. En hoe kalm lokte de bimbam
van lijkbleke nonnen je naar een feestelijk
einde! Vroeg verscheen de maan en ademden
brekende bramen door het raam.
In droomgroene terraria worstelden zware
feeën met priapische postbodes.

Minimale bezwering

Als vage kennissen liet ik mijn
ouders de dood ingaan. Er zijn
dagen, dat ik hun schimmen zou
willen bezweren uit de miljoenen
in vuil en netels verstrooid.
Maar, als dat ooit lukte en zij,
aderige turven, naast mij liepen,
zou alles opnieuw beginnen, het
inept geredeneer rondom dogma's,
dwars en gehoornd als stierekoppen.
Om de Verzoening te vieren, moet
ik ze niet alleen verlossen van
hun dood, maar ook van hun leven, er
een minimale gratie aan geven, minstens
het uitglijden over en paar
exotische gedachten, minstens de
rimpeling van faunische dansen in
hun nevelnachten, wanneer het gezicht
totaal dichtklapt van voldoening
over de betrachte plicht. Of ligt
de schuld bij mij? Waarom ben ik,
inplaats van een ontheemde geest,
geen knots van een accountant geweest?
Misschien zijn wij het best bijeen
onder het deksel van een steen.