De Revisor. Jaargang 9

Ad Zuiderent

Het gedicht zonnebloem

De tuin gaf wat je wou: één zon-
nebloem. Dit jaar opzettelijk
bij de rand van het pad gezaaid.
Je moest je kunnen meten. Maar

de slak eet gaten in het blad;

het mager web wordt door geen spin
bewoond. Vier knoppen hangen loos
boven je hoofd. En het seizoen
wordt ongeduldig, zacht gezegd.

Noodtoestand

De goudreinetten op de schaal waren al grijs,
overdag, op een dag tussen zomer en dood.
Wat moet een heerser, als hij uit zijn krachten

groeit? De herfst had in de tuin het recht
om elk loshangend blad te slaan, te drijven.

Hij hield er huis: de zonnebloem viel uit de touwen.

Groen vluchtte als een menigte opzij,
zodat het schuurtje zelfs leek te bewegen.

Maar de ramen besloegen; de buitenstaander
daarachter onttrok aan het grijs een goudreinet,
kneep die tot pulp, sloeg op het glas een zon.