De Revisor. Jaargang 9

[p. 22]

Leo Vroman

Lieve aarde

Als we op iets levends mogen leven
dan liefst op jou, aarde, duistere Heer Godin,
als op een duizend mijlen mooie negerin
die ik de naam Diane maar zal geven

niet omdat ik toch wel mannelijk ben
maar om de vrede van haar donkere huid
en om haar naam waarvan ik het geluid
en het gezicht zo vaag en haar niet ken

net als alle wonderen wier etiketten
hun vreemdsoortigheid zo hard verbergen
dat wij van aardse ongelukken slechts op erge
eigen en enge willen letten

ze bepratend in een woordgeworden taal
die zich herwast in het sap van oude grappen:
wat wij de eerste maal niet snappen
verveelt ons al de tweede maal

Zonde van het moment daar tussenin
zo vol verwondering nog waar haast
het hele hoofd zich een begin
van verbijsteringen mee verbaast

Ik wil niet zwaar op rulle perkgrond gaan
ik buk mij om wat los te wrijven
van de kruimels waar de wonderen in verblijven
en waar de paardebloemen uit ontstaan

O de meest ontspannende van alle
doden lijkt mij die met open mond
als ik nog wel voorover merk te vallen
in het wederzijds verslinden van de grond

PS Diane maak je maar geen zorgen:
ik wil niets van je en ik houd alleen
maar van je als van bijna iedereen
voel me zelfs in vreemden fijn geborgen

(behalve dan van top tot teen)