De Revisor. Jaargang 9

[p. 20]

Willem Brakman
Zwemmen in de koningin

Na enig inleidend keelgeschraap begon de kolonel te spreken. ‘Er is mij iets uitzonderlijks, ja, hoogst eigenaardigs ter ore gekomen’, zei hij, ‘dat mij aanleiding geeft tot de volgende overweging.’

De stem klonk dun en geknepen, en ook vreemd droog door de akoestische morsdode ruimte, heel toonloos, het was duidelijk de stem van iemand die heel boos was en zich verschrikkelijk zat te beheersen.

Blok voelde zich zwak worden in de blaas, maar hij luisterde oprecht, hij ging er steeds meer rechtop bij staan, bijna in de houding, en zag opeens weer hoezeer de kolonel toch op Igor Strawinsky leek, de grote dirigent. Nog maar kort tevoren had hij de macabere kop groot in de krant zien staan, omdat de componist een stuk had gemaakt dat ‘Jeu de cartes’ heette, en de vetgedrukte combinatie van muziek en kaartspel had hem toen bijzonder onaangenaam getroffen zonder dat hij kon zeggen waarom.

‘Zoals bekend,’ sprak de besnorde en sterk verachtende mond, ‘dient de cavalerist zowel zijn koningin als zijn vaderland, wat niets minder wil zeggen dan dat hij bereid is zijn jonge leven te geven wanneer die koningin of dat vaderland daarop aandringen.’ De kolonel vouwde boven het vloeiblad plechtig de handen, met de vingertoppen tegen elkaar, en staarde even met een verre blik uit het venster. ‘Enige tijd geleden staat een huzaar van het tweeëndertigste 's nachts op wacht in de paleistuin, en wordt in de ochtend door de aflossing in een hoogst zonderlinge toestand aangetroffen: ogen starend, mond open, tuniek en haren danig in de war. Bevelen rechtstreeks tot de man gericht worden niet opgevolgd of uitgevoerd, let wel! bevelen, helder en duidelijk gegeven, worden niet opgevolgd, een hoogst ernstig feit, dat ik hier nadrukkelijk wil onderstrepen. Ik weet hoe er over mij wordt gesproken in de kazerne, over voor een kanon binden en van achteren neerschieten en dergelijke, maar het gebeurt nooit zonder respect, en terecht, ik heb ook respect voor de man, maar alleen als hij stipt mijn bevelen opvolgt. Uit rapporten moest ik opmaken dat de soldaat 's nachts door de koningin hoogstpersoonlijk was gepasseerd. De maan, aldus de langdurig verhoorde man, stond boven het geboomte en glansde in de doodstille ramen van de achterkant, toen er een doorlicht zingen moet hebben geklonken, dat zowel van heel ver uit de tuin kwam als uit de diepte van het paleis, en terwijl hij zich daarover heel droevig staat te verbazen zweeft hem de koningin voorbij, wit als een zilveren gulden, glimlachend in zichzelf verzonken en met een diadeem in het haar. “O,” zong ze, “zo'n leven, is 't geen schoon leven? Een slecht land waar 't geen mens goed gaat.” Wel honderd keer heeft de man dat beeld weer in zichzelf opgeroepen en laten ondergaan, daarna heeft hij zijn post verlaten en is in het paleis binnengedrongen.

Het paleis is groot, daarbij 's nachts ook nog donker en hol en vol zuilen, maar dat zachte zingen heeft hem de weg gewezen, en nu beweert de man dat hij zijn koningin niet alleen heeft gevonden, maar ook zodanig bij tiet en kato heeft gegrepen dat de stukken van Hare Majesteit afvlogen, bij wijze van spreken natuurlijk.

Een hoogst merkwaardige en delicate zaak, en, vooral door officieren, bijzonder moeilijk na te voelen. Ik heb eens gehoord van een geval waar een hele in totale wanorde uiteengevallen afdeling door het kloeke en doortastende optreden van een sergeant-majoor binnen een seconde perfect in de houding vloog toen de koningin kwam aanrollen op de fiets. Maar Hare Majesteit knipte niet eens met d'r ogen, keek dwars door de hele kluit heen zoals het een landsvrouwe betaamt, maar ja, dat was in de duinen en in de zon.

Op de dringende vraag wat hij nu precies in het paleis heeft uitgespookt moet de man in deze zin hebben geantwoord: na een hele tijd, geleid door dat zingen, door lange gangen en grote zalen, over dikke tapijten

[p. 21]

met repen maanlicht te hebben gedwaald, kwam ik plotseling in een geweldige hal, een heel licht blauwe ruimte, waarin alles wiegelde en waggelde en de geluiden zo loom en ver waren als 's zomers op de Boulevard. Het leek allemaal nog het meest op een overwelfd zwembad, opgebouwd uit kleine, blauwe tegeltjes, en het kwam mij zeer onwerkelijk voor, te meer daar in de diepte van het water een man schommelde die mij vervulde met een diepe treurnis om de geheimnis en de betovering van een zomernacht.

In het midden van het geweldige bad wiegde en deinde heel zachtjes Hare Majesteit zelf, ze was heel groot en wit en op haar albasten billen spiegelden en ribbelden de lichtstrepen van de kleine blauwe golfjes.

“Kom er in Mop!” riep de koningin met majesteitelijke schoonheid, en ik stroopte sidderend mijn kleren af en steeg rillend van genot in het bad. In het water zag ik mij op mijzelf toekomen, mij om zo te zeggen afdalen in mijzelf met lome leden. En ik bleef ook maar afdalen in die ontzagwekkende badkuip, zacht schommelend zakte ik naar benee, tot ik de gladde, blauwe tegeltjes voelde onder mijn voetzolen. Daarna begon ik de terugtocht naar het oppervlak.

Omhoogkijkend zag ik Hare Majesteit ruimschoots en geheel van onderen: het wiegende, hangende haar, de waarlijk vorstelijke dijen, haar geweldige tietulatuur en het innig naar beneden starende, gekroonde hoofd. Uit haar mond kwamen slierten minzame en vriendelijke belletjes, en ik rees naar haar op met omwaterde oogbollen en zacht voor mij uit wapperende handen, welhaast zinneloos van begeerte.

Wie wil er mijn bengel zien voor een kwartje, zong het in mijn hoofd, als eens in mijn onbezorgde jeugd, en het opvallende was dat ik geheel in de koningin verdween, haar binnenging als ware zij een der zalen van het paleis, maar dan een waarin de fijne, roze gloed van feestgeruis. Zwaarteloos walste ik door haar heen, borrelend van extase, en bij iedere koprol had ik het gevoel of mijn buik in één keer werd leeggebaggerd.

“O, mijn koninginne, mijn verlossinge... mijn soelaas!” riep ik toen mijn hoofd opeens boven water schoot, maar tegelijk grijpen mij de ruwe, harige handen van lakeien beet, die me uit het bad hebben gehesen en afgedroogd. Wenend hab ik daarna mijn dikke, stijve, ruige, niet dicht te knopen uniform weer aangedaan, aangesjord en -gerukt over mijn roze, weke huid, die zo zacht was geworden als van een borelingske.’

De kolonel zuchtte. ‘Hij is wel weer terug in de troep maar hij is niet meer van onze dagen, hij staart maar naar een punt buiten de ruimte en loopt er bij als Douglas Fairbanks in “The prisoner of Zenda”. Ken je die film?’

‘Nou,’ riep Blok, ‘of ik!’

Hij zal worden overgeplaatst naar de strafklas, want ik kan die scheve helm en dat spottende snorretje niet meer zien. Hij komt daar onder de hoede van de sergeant-majoor die zorgvuldig jarenlang is overgeslagen bij promotie, hij wordt merkwaardig genoeg Goudkopje genoemd, maar als je maar naar hem wijst bijt-ie je vinger af. Hij verheugt zich al bijzonder op zijn komst. Wat is er Blok?

‘Ik ben opeens doodmoe,’ zei Blok, ‘mijn benen buigen door en er is een hoge fluittoon in mijn oren.’

‘Ga dan liggen!’ riep de kolonel geërgerd, maar dat hielp niet, Blok zag de kolonel vanaf het rode tapijt als een toren oprijzen, en hij raakte daar verschrikkelijk van onder de indruk. Daarbij kwam nog dat de kolonel ook van onderen zeer op Igor Strawinksy leek, en verder had de kolonel zijn laars op de borst van Blok gezet, wat het ademhalen zeer bemoeilijkte.

‘De boodschap is duidelijk,’ zei de kolonel, ‘ik zie teveel smiespelen en lummelen, dat is nergens goed voor, dat voert maar tot vuilbekken, filosofie en afdwalende ogen. Laat ik niet merken dat wie dan ook, wáár dan ook eigenaardig doet, of ik zal hem laten afrossen door paardenvolk dat je geen voor- van achterkant meer kunt onderscheiden. Duidelijk?!’

‘Ja kolonel,’ zei Blok.

‘Ik hoor niet goed,’ schreeuwde de kolonel.

‘Ja kolonel,’ riep Blok met alle adem die hij had.

‘Dat is beter.’

(fragment)