De Revisor. Jaargang 9

[p. 19]

Marcel Koopman

Brand

Het koren heeft geschreeuwd:
allen zijn opgesprongen,
de tafel bleef onafgeruimd.

De vlammen trilden al tot aan de eikenkruinen.
De stank van brandend leven sloeg
de diabolovorm der schoven
schurend op in alle longen.

Een jaaroogst naar de hel,
een jaar van zweet en hoop en wonder.
De harde kinnen steunen op de mestvork.
Zwijgen. Fosfor in de monden.

De vuurdood moet gezaaid zijn:
verdenking broeit in alle koppen.
Er worden wachten uitgezet.

Maar 's nachts woedde in alle dromen
een wilde bloedscharlaken ruiter,
een Lucifer, een vonkenspuiter,
een roekeloze guts karmijn.

Toch is de ochtend weer gekomen
mistroostig korzelig op zwarte velden.
Iedereen heeft een schop genomen
en grove winddoorploegde handen
hebben in onvermurwbaar ritme
opnieuw de akker onderworpen.

Afdaling

Koude sleufdeur van de nacht
kluwende vogels houden wacht
rond kraterrook besmette schacht
nikkelen handschoen schroeft in macht
de klinken open en een klacht
kiert uit de grendels vreemde kracht
schittert in kloven overragd
met stalen webben blauw doorpracht
metaallawines vracht na vracht
storten in gapingen een jacht
naar diepten wild bevlagd
met gruis door nevel als een vacht
omsloten ijsdoorzigzagd.

Ik zak, een oude haan
met slappe kam en lellen
schichtige onderdaan
van uitgebluste hellen,
de ooitbetreden treden langs.
Hier hoont de maarschalk van de angst
met scheermes, galg en zenuwgas
op spinnentroon zijn slaven aan.

Nee, erger kan het niet,
gemarteld ben ik al;
de horizon zover ik zie
is angstpsychose, haat en gal.

Ik braak een laatste hanebal
en weiger verdere dienst.

Terwijl mijn strot zich kromt
onder het sterven gaan,
vangt onverzettelijk het kraaien aan.