De Revisor. Jaargang 9

[p. 42]

Eugenio Montale
Vijf gedichten uit: Ossi di Seppia
vertaald door Frans van Dooren

Portami il girasole ch'io lo trapianti

Breng mij de zonnebloem opdat ik haar
in mijn brak land verplant, en haar gezicht
de hele dag felgeel en smachtend naar
de azuren hemelspiegel staat gericht.

Wat duister is zoekt steeds naar klare lijnen,
lichamen kwijnen, vloeien weg en gaan
in tinten op, en deze in klank. Verdwijnen
is de uiterste bestaansgrond van 't bestaan.

Breng mij de plant die heenvoert naar waar stralen
van glanzend blond opgaan in 't vergezicht
en 's levens geur verdampt bij 't ademhalen;
breng mij de bloem die dronken is van licht.

Meriggiare pallido e assorto

Peinzend en bleek de middag ondergaan
bij een hete moestuinmuur en de oren spitsen
terwijl in 't doornig hakhout merels slaan
en slangen hitsig door de struiken ritsen.

Op de gebarsten grond of in de wikke
de rijen rode mieren observeren
die hun marslinie verbreken of verstrikken
als ze op de kleine sprietjes balanceren.

Door 't loof heen kijken naar de zee die ademt
en blinkend in de verte schubben krijgt,
en horen hoe 't gesjirp van de cicaden
schril van de kale klip ten hemel stijgt.

En gaande in 't verblindend middaguur
bedroefd en met verbazing constateren
hoe 't leven van de mens en zijn getob
vervat ligt in dit lopen langs een muur
met spitse stukken glas er bovenop.

[p. 43]

Gloria del disteso mezzogiorno

Glorie van 't uitgespreide middaguur
als nergens meer een boom nog schaduw draagt
en al wat zich vertoont in de natuur
door té veel licht verdoezelt en vervaagt.

De zon in 't zenit, - een verdroogd riviertje.
Mijn dag is dus nog niet geheel verstreken:
de mooiste uren liggen achter 't muurtje
waarop de vale avondstralen breken.

De hitte schroeit; een ijsvogeltje zwenkt
en fladdert rond op zoek naar restjes leven.
De malse regen schuilt in wat verzengt,
maar slechts in 't wachten is 't geluk gegeven.

Forse un mattino andando in un'aria di vetro

Misschien zal ik eens op een ochtend in een schrale
vrieslucht van glas, wanneer ik me omdraai, zien hoe 't wonder

zich onverwachts voltrekt: achter mijn rug de kale
leegte van 't niets, beneveling met de angst eronder.

Dan zal ineens, als op een filmdoek, weer 't gemeenzaam
drogbeeld van bomen huizen heuvels 't kamp opslaan.
Te laat! Ik zal mét mijn geheim zwijgend en eenzaam
tussen de mensen die niet omzien verder gaan.

Spesso il male di vivere ho incontrato

Dikwijls heb ik de levenspijn ervaren:
in de gewurgde stortbeek, in 't verschrompeld
ineenkrimpen van weggeschroeide blaren,
in 't trekpaard door vermoeidheid neergestrompeld.

't Geluk ervoer ik slechts als ik me kon
onttrekken in een goddelijke vlucht:
't was 't standbeeld soezend in de middagzon,
de witte wolk, de valk hoog in de lucht.