De Revisor. Jaargang 9

[p. 34]

Marcel Koopman

Avond

De zachte paardetongen in de stal
het lamplicht en het balkendak
het snuiven en het zwaluwnest:
hier is het al, het nu en ook de rest
vertegenwoordigd en bemest.

Het hoge hemelviolet
geciseleerd door populieren
die grootgrootvader heeft gezet
gloeit in de ogen van de dieren.

Wijd ligt het land, het dampt
onder de eerste vorst.
Ik neem de lucht op
in mijn nieuwe borst.

En ganzen wieken in de top
zo doelgericht en schoon.
Ik kan wel breken onder dit
wegens het vuil dat aan mijn laarzen kit.

Oost van de laatste kom van het licht
rijst Venus en vertoont
haar flonkerend gezicht.

Achteraf

Liefste woel je snachts
door verleden teerheidskluwens
zinloos schijnende ontbering
liefste zwoel je smachts?

Zie de kamer is veranderd
maar de muren - kroongetuigen -
staren wetend naar de rechtbank
zie de kamer is verankerd.

Kent je ruimte nog mijn schrede
zie je soms ineens mijn schaduw
op de drempel van de bedstee
kent je ruimte nog mijn leden?

Heden mokert mij de twijfel
heb ik dradige gedachten
ben ik eenzaam onder velen
heden jokert mij de twijfel.

Liefste heb je nog
koperklokken in je stem
kloostertuinen op je heuvels
liefste ben je nog?

[p. 35]

Verjaardagsspel

Geblinddoekt tast ik naar de ezel
die op de wand is aangebracht.
Met bibberende hand prik ik
de staart recht in zijn oog. Gelach.

Ik trek de doek van mijn gezicht;
iedereen glimt verwachtingsvol
mij aan - ik lach verplicht.

Maar diep van binnen draait zich iets
met scherpe hoeven om zijn as,
een om zich heen maaiend verdriet,
al wat ik ben, zal zijn en was
klapt balkend op zijn stramme rug.
Bloedtranen spatten weg, mijn onderkant
hapt wit en weerloos in de lucht.

De gewone wereld suist terug.
Ik geef de volgende de staart
en blinddoek en ik confisqueer
een dubbel stuk kweeperentaart.

Dubbel greep

De reiger staat te vissen langs de sloten
in zachte rechthoeken om dampend groen,
het eerste natte zonlicht op de kassen
klinkt op in blank voorzichtig vermiljoen.

De mesthoop rookt, de zeer verbaasde schapen
staan al te nibbelen aan paardebloemen,
de nevel rekt zich uit om te gaan slapen
en laat de verre kerktoren opdoemen.

Dit is wel Holland: gras en water,
het silhouet van kinderen op de dijk,
een rijmend uithangbord, eendengesnater
en veel moderne boerenlulligheid.

Niet te vergeten alle slechte karbonades,
het nagestunteld delfts blauw,
de zondvloed van prullaria, de Zuiderzeeballade,
de platte humor en de botte vrouwen.

Dit is het janusland dat mij extremen bood
van tomeloze schoonheid en stompzinnigheid,
van diepste poëzie en infantiliteit,
dit is de janustaal die ik in strofen goot.

Ik ben de rijksmunt voor dit land.
Ik giet de dubbeltjes op hun kant;
een evenwicht komt kort tot stand.